ΣΥΝΔΕΟΥΝ ΟΜΟΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ
α) Συμπλεκτικοί: και,
ούτε, μήτε.
β) Διαζευκτικοί: ή, ή-ή, είτε, είτε-είτε, είτε-ή.
γ) Αντιθετικοί: αλλά, παρά, όμως, ωστόσο, ενώ, αν και, μόνο
(που), μα (χρησιμοποιείται κυρίως στον προφορικό λόγο), εντούτοις,
μολαταύτα, εκεί που, (κι) έπειτα, εξάλλου, μάλιστα.
δ) Συμπερασματικοί: λοιπόν, ώστε, άρα, έτσι, που, έπειτα,
τότε, ύστερα, επομένως.
ΣΥΝΔΕΟΥΝ ΑΝΟΜΟΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ
α) Ειδικοί: ότι, πως, που.
β) Χρονικοί: όταν, σαν, ενώ, καθώς, κάθε που, αφού, αφότου,
πριν (να), μόλις, προτού, προτού, ώσπου, ωσότου, όσο που, εφόσον, άμα, εκεί που (= μόλις), ευθύς ως.
γ) Αιτιολογικοί: επειδή, αφού, καθώς, διότι, μια και, μια που.
δ) Υποθετικοί: αν, εάν, (άμα, σαν).
ε) Τελικοί: να, για να.
στ) Αποτελεσματικοί: ώστε, ώστε να, έτσι που, που, (για
να).
ζ) Διστακτικοί ή ενδοιαστικοί: μη(ν), μήπως.
η) Εναντιωματικοί / παραχωρητικοί: αν και,
μολονότι, μόλο που, παρ’ όλο που, και που, και ας, και αν, και αν ακόμη, ακόμη
και αν, έστω και αν, παρ’ ότι, ενώ, και που, και ας