Σ’ ονειρεύτηκα τόσο πολύ, Ρομπέρ Ντεσνός

Σ΄ ονειρεύτηκα τόσο πολύ, που
τώρα αρχίζεις και χάνεις την οντότητά σου

Υπάρχει ακόμη καιρός να αγγίξω το ζωντανό σου κορμί

και να φιλήσω αυτό το
στόμα που γεννά τη φωνή που λατρεύω;

Σ’ ονειρεύτηκα τόσο πολύ, που
τα μπράτσα μου συνηθισμένα

ν’ αγκαλιάζουν τον ίσκιο
σου   σταυρώνοντας τον αέρα στο στήθος   μου
δεν   θα υπακούσουν   στο περίγραμμα
του κορμιού   σου, ίσως.

Και που,
μπροστά στην πραγματική
εμφάνιση

εκείνου που με
στοιχειώνει και που με κυβερνά μέρες και
χρόνια τώρα

θα
καταντήσω το δίχως άλλο

κι εγώ με τη σειρά μου
σκιά.

Ω, αισθηματικές ισορροπίες.

Σ’
ονειρεύτηκα    τόσο
πολύ,    που    δεν υπάρχει
καιρός    πια να ξυπνήσω.

Κοιμάμαι όρθιος,
έκθετο το κορμί σ’ όλες τις φαινομενικότητες, της ζωής, του έρωτα
και τις δικές σου,

Της μόνης που μετράει
για μένα ακόμα.

Θα ‘μουν πια ανίκανος
ν’ αγγίξω το μέτωπό σου

Και τα χείλη σου απ’
ό,τι τα πρώτα χείλη και το πρώτο μέτωπο που θα βρεθεί μπροστά μου.

Σ’ ονειρεύτηκα τόσο
πολύ.

Περπάτησα τόσο, μίλησα

Πλάγιασα με το
φάντασμά σου τόσες φορές

Που δεν μου μένει κάτι
περισσότερο πια

Κι όμως!

Νά ‘μαι φάντασμα
μες στα φαντάσματα

Η σκοτεινότερη
σκιά μες στις άλλες σκιές

Που διαβαίνει και θα
διαβαίνει ανάλαφρα

Μες στο ηλιακό
ρολόι της δικής σου ζωής