τώρα αρχίζεις και χάνεις την οντότητά σου
στόμα που γεννά τη φωνή που λατρεύω;
τα μπράτσα μου συνηθισμένα
σου σταυρώνοντας τον αέρα στο στήθος μου
δεν θα υπακούσουν στο περίγραμμα
του κορμιού σου, ίσως.
μπροστά στην πραγματική
εμφάνιση
στοιχειώνει και που με κυβερνά μέρες και
χρόνια τώρα
καταντήσω το δίχως άλλο
σκιά.
ονειρεύτηκα τόσο
πολύ, που δεν υπάρχει
καιρός πια να ξυπνήσω.
έκθετο το κορμί σ’ όλες τις φαινομενικότητες, της ζωής, του έρωτα
και τις δικές σου,
για μένα ακόμα.
ν’ αγγίξω το μέτωπό σου
ό,τι τα πρώτα χείλη και το πρώτο μέτωπο που θα βρεθεί μπροστά μου.
πολύ.
φάντασμά σου τόσες φορές
περισσότερο πια
Κι όμως!
μες στα φαντάσματα
σκιά μες στις άλλες σκιές
διαβαίνει ανάλαφρα
ρολόι της δικής σου ζωής