“Είμαι ο κανένας! Ποιος είσαι εσύ;” Έμιλι Ντίκινσον

Είμαι ο κανένας! Ποιος είσαι εσύ;
Μήπως, κανείς κι εσύ;
Τότε είμαστε δυο – μη μου πεις!
Θα μας εξορίσουν παρευθύς.

Πόσο ανιαρό κάποιος να είσαι!
Πόσο κοινό, σαν το βατράχι
Να λες το όνομά σου πρωί-βράδυ
Σ’ έναν βούρκο που σε θαυμάζει!

I’m nobody! Who are you?
Are you nobody, too?
Then there’s a pair of us—don’t tell!
They’d banish us, you know.

How dreary to be somebody!
How public, like a frog
To tell your name the livelong day
To an admiring bog!