Δείτε ευκρινέστερα το φύλλο εργασίας και κατεβάστε το από εδώ ως εικόνα και εδώ σε doc
Έργο του Συγγραφέα, Ποιητή, Μουσικοσυνθέτη και Ζωγράφου |
1. Ο Δαμιανός ελπίζει ότι αυτή τη φορά θα παίξει με τους μεγάλους.
- Βρείτε τα χωρία, που φανερώνουν την
προσδοκία του. - Πιστεύετε ότι οι μεγάλοι καλλιέργησαν στο Δαμιανό την
ιδέα ότι έχει μια θέση στην ομάδα;
απορρίπτουν;
Αν όχι, πώς εξηγείτε το χωρίο:
μπάλα, αλωνίζοντας το γήπεδο χειμώνα καλοκαίρι, τόσο, που έχει γίνει πια εξπέρ. Οι τρίπλες
του είναι φανταστικές κι οι πάσες του μεγάλης ακρίβειας. Όλοι το ξέρουν.»
ντροπή, πίκρα, απογοήτευση, εξευτελισμός, απόρριψη, θρίαμβος, εκδίκηση, απομόνωση, αντίδραση, έμπνευση,
ελπίδα, μοναξιά. Μπορείτε να κολλήσετε αυτές τις ετικέτες σε κάποια χωρία του
κειμένου;
Χουλιαράς εκτός από συγγραφέας και ποιητής
ήταν και ζωγράφος; Υπάρχουν
στοιχεία στην αφήγηση, που φανερώνουν αυτή του την ιδιότητα ;
το βλέπεις μόνο. Πρέπει και να το ακούς. Βρείτε με ποιους τρόπους ο αφηγητής μάς
δίνει την αίσθηση ότι ακούμε όσα
συμβαίνουν.
5. Ποιον τύπο
αφηγητή διακρίνουμε στις παρακάτω
φράσεις:
του, γρήγορα ένα ένα»
ακούω τι λένε»
επιμένει να αναφέρει το αγόρι με το ονοματεπώνυμό του, κάτι που δεν συνηθίζεται,
όταν πρόκειται για ένα 9χρονο παιδί.
- Γιατί,
πιστεύετε, ότι το κάνει; Ποια είναι η πρόθεσή του; - Τι
νομίζετε ότι προσφέρει αυτή στην
παρουσίαση του κεντρικού ήρωα;
Διαβάστε το απόσπασμα:
γήπεδο επικρατεί απόλυτη σιωπή… γι’ αυτό ζητάει πέναλτι και το κερδίζει αμέσως.»
- Υπογραμμίστε
τις φράσεις που θα έλεγε ένας αθλητικός δημοσιογράφος περιγράφοντας τον
αγώνα στο ραδιόφωνο. Τι παρατηρείτε; Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα , αν
έλειπαν; - Παρατηρήστε
αυτές που δεν ταιριάζουν με αθλητική ανταπόκριση. Σχολιάστε τις. Πώς θα
χαρακτηρίζατε αυτές τις λέξεις; - Μεταγράψτε
(ξαναγράψτε) το απόσπασμα εμπλουτίζοντάς το σαν να είστε αθλητικός
δημοσιογράφος. - Ξαναγράψτε
αυτή την περιγραφή σαν να είστε ο Δαμιανός και απευθύνεστε σ΄ ένα φίλο σας, που δεν είδε τον
αγώνα.
η χρήση τους.
χιουμοριστικό τόνο στην αφήγηση;
ελληνικής φανέλας από τη σουηδική και πώς την κρίνετε;
διήγημα αρχίζει έτσι:
άλλος στο νησί που να ξέρει τόσο καλά το γήπεδο όσο ο Δαμιανός Καράντζας.»
βαδίζει μόνη προς τα βράχια του Σταυρού.»
- Ποια είναι η σημασία της παρουσίας
της Σιλόνας; - Ποια κοινά ή ποιες διαφορές έχουν τα δύο
παιδιά;
Διαβάστε το ακόλουθο ποίημα και βρείτε αντιστοιχίες με το διήγημα:
αγώνες»
μπάλα σκαμνάκι.
τέλειας ισορροπίας
κάθε μόριο
πλήθος λέξεων
ειπείν αιωνιότητας-
και ομοίωσή του.
τα φτερά.
ποδοσφαιρικών αγώνων
των ποδιών
γης τα παιδικά όνειρα
λάκτισμα στην ύποπτη αθωότητα των αγγέλων.
Ρούλα
Κακλαμανάκη
Το ακόλουθο κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του συγγραφέα Νίκου Δήμου. Διαβάστε το και απαντήστε με ανάλογο
τρόπο στις ερωτήσεις που απευθύνει στον αναγνώστη ο συντάκτης στο τέλος του
κειμένου.
Κιτρινόμαυρη
Ραψωδία
είναι αυτό που σε κάνει οπαδό μίας ομάδας;
Οπαδός ενός κόμματος γίνεσαι γιατί ταιριάζει με τις απόψεις σου, σε εκφράζει
ταξικά ή ιδεολογικά, ή επειδή πιστεύεις στον αρχηγό του. Πιστός μίας θρησκείας
γίνεσαι γιατί (συνήθως) γεννιέσαι μέσα σε αυτήν και ακολουθείς την παράδοση της
οικογένειάς σου. Η εθνική σου ταυτότητα καθορίζεται κι αυτή από την γέννησή σου
και τους γονείς σου. Όμως γιατί κάποιος
που γεννήθηκε μέσα σε Γαύρους, γίνεται Βάζελος;
ποδοσφαιρική μας ταυτότητα είναι, μετά την εθνική, την θρησκευτική και την
πολιτική, η τέταρτη σπουδαιότερη. (Για μερικούς είναι πρώτη). Οι πραγματικοί
οπαδοί είναι πρώτα πιστοί και μετά φίλαθλοι. Η ομάδα τους είναι Ιδέα, Θρησκεία,
Θρύλος, Πατρίδα. Πάντα έτοιμοι να υποφέρουν, να πολεμήσουν, να πανηγυρίσουν ή
να βρίσουν.
ΑΕΚτζής.
Γιατί; Δεν ξέρω. Το σπίτι, η οικογένεια, το περιβάλλον, ποδοσφαιρικά αδιάφορο.
Καμία σχέση με Κωνσταντινούπολη. Η γειτονιά αριθμούσε μερικούς Ολυμπιακούς και
Παναθηναϊκούς. Ήμουν, από ότι θυμάμαι, ο μόνος κιτρινόμαυρος.
Μπάλα δεν είχαμε δει ποτέ – παίζαμε με λαστιχένια παιδικά τόπια, και, αφού
χάθηκαν και αυτά, με ..κάλτσες. Ναι, χιλιομπαλωμένες μάλλινες κάλτσες που δεν
φοριόνταν πια τις έραβαν οι μανάδες όλες μαζί και γίνονταν κάτι σαν μπάλα.
Παίζαμε σε αλάνες – αλλά κυρίως στους δρόμους. Άδειοι ήταν, ζήτημα αν περνούσαν
τρία αυτοκίνητα την ημέρα.
ΑΕΚ. Μη φανταστείτε φανέλες και κασκόλ – δεν υπήρχαν τότε τέτοια πράγματα. Τα
χρώματα τα ξέραμε …θεωρητικά. Μαθαίναμε όμως τα ονόματα των ποδοσφαιριστών.
Θεοί μου ήταν ο Ρίμπας (και μετά ο Δελαβίνιας, σπουδαίοι τερματοφύλακες) οι
Μαρόπουλος, Μάγειρας, Τζανετής και αργότερα ο Σταματιάδης, ο μέγας Μίμης
Παπαϊωάννου και ο εξίσου σημαντικός Νεστορίδης, ο μόνιμος Σεραφείδης…
Αρκετούς από αυτούς τους χάρηκα στο γήπεδο. (Τηλεόραση δεν υπήρχε, βέβαια).
Γήπεδο σκληρό σαν τσιμέντο το καλοκαίρι και μαλακό σαν βούρκος το χειμώνα.
Γερμανία. Εκεί βέβαια είδα άλλο ποδόσφαιρο. Εκεί, ως Ελληνο-Βαυαρός, έγινα
οπαδός της Bayern. (Παρόλο που
τότε δεν ήταν η καλύτερη ομάδα της πόλης και έχανε από την 1860).Αλλά το ΑΕΚάκι
δεν το ξέχασα. Κι ακόμα και σήμερα το παρακολουθώ. Έγραψα πριν: το ΑΕΚάκι.
Κανένας οπαδός του Παναθηναϊκού ή του Θρύλου δεν θα έδινε υποκοριστικό στην
ομάδα του. Ίσα-ίσα που χρησιμοποιούνε μόνο υπερθετικά. Αλλά η ΑΕΚ είναι
λιγότερο πομπώδης και πιο οικεία. Ή έτσι μου φαίνεται εμένα…
Εσείς τι ομάδα είστε; Και ξέρετε γιατί;
Νίκος Δήμου
14. Ακούστε:
🔻
Αν σε ενδιαφέρουν οι απαντήσεις στις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου δες εδώ