Μελαγχολία, Χρήστος Μπούκης

 

Μελαγχολία

Αφήστε με μόνο μου

με την απελπισία μου απόψε.

Δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω.

Βουλιάζω… Τι θ’ απογίνω;

Να διαβάσετε την ερημιά μου δεν μπορείτε,

ούτε να νιώσετε το ακρωτηριασμένο αίσθημά μου.

Ασπαίρουσα η βραδιά, με δίχως αύριο.

Είμαι το συναπάντημα μιας

ταπεινής ανάμνησης.

Είμαι εκείνη η λέξη, που

τριγυρνά στα σκοτεινά.

Είμαι ο στίχος ο σιωπηλός, ο ξεχασμένος.

Σέρνω στο διάβα μου, μια βαριά μελαγχολία.

Αιμορραγεί το πεζοδρόμιο,

καθώς καυτηριάζω το συναίσθημα.

Θολά πρόσωπα αγαπημένα

κυλούν τώρα από τις φλέβες μου.

Μα πόσο, βιαστική, είναι άραγε η μνήμη;

Η Ποίηση, απαλός επίδεσμος για τις πληγές μας.

Πλέον, στα χωράφια φυτρώνουν λέξεις…

                            Ο Χρήστος  Μπούκης είναι μαθητής της Γ’  γυμνασίου

This site is protected by wp-copyrightpro.com