Γιώργος Διγαλάκης
ΤΑ ΜΠΟΥΚΕΤΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΩΝ
Όσο κι ένας θεός σ’ ένα γεράκι,
Όσο μια φλόγα σ’ ένα ατσάλινο κουτί,
Τόσον καιρό θα μείνει κρυμμένη
Η μια ζωή μου μες στην άλλη
Κι αυτό το πρωινό μες στο μήλο του.
Ύστερα, όπως όλα διαιρούνται,
Κανένα αρπαχτικό δεν μένει αθάνατο.
Αλλά με πόσα παιχνιδίσματα
Βγαίνει κάθε ψυχή απ’ το πηγάδι,
Πώς αντηχεί το αψύ άρωμά της
Σ’ όλο το σπήλαιο των αναγκών…
Ίσως αυτό να είναι η δύναμή μας,
Ο αντίλαλος του λιβανιού και της μέντας
Μέσα σ’ ένα ταπεινωμένο πουλί…
Κανένα αρπαχτικό δεν μένει αθάνατο.
Αλλά με πόσα παιχνιδίσματα
Βγαίνει κάθε ψυχή απ’ το πηγάδι,
Πώς αντηχεί το αψύ άρωμά της
Σ’ όλο το σπήλαιο των αναγκών…
Ίσως αυτό να είναι η δύναμή μας,
Ο αντίλαλος του λιβανιού και της μέντας
Μέσα σ’ ένα ταπεινωμένο πουλί…
(Δήμητρα Χριστοδούλου, “Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης”, Μελάνι, 2014)
