Αργά το απόγευμα

Οι πεθαμένοι μαζεύονται

Στην πλατεία για να τηλεφωνήσουν στους δικούς τους

Κρατάνε σφιχτά την κάρτα

Και στέκονται στη σειρά

Έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο

Οι περαστικοί που τους βλέπουν

Μονολογούν : «Από πού ήρθατε πάλι εσείς

γέμισε μετανάστες η πόλη»

Κι αυτοί μ’ ένα μουρμουρητό τούς απαντούν:

«Δεν είμαστε εμείς μετανάστες

μεταστάντες είμαστε».

Μεταστάντες. ¹

Από χτες που έπεσα πάνω σ΄ αυτό το ποίημα, σε φαντάζομαι να περιμένεις και εσύ τη σειρά σου.
Θά ‘χει μεγάλη ουρά μπροστά. Είπα, λοιπόν, να έρθω πάλι εγώ. Πέτρες κρύες κάτω απ’ την κάψα του ήλιου και κάτι δέντρα παράταιρα, άρρωστα, που κατάντησαν αντιστύλι για τους κουβάδες, τις σκούπες και τα φαράσια, όλα αλυσοδεμένα με λουκετάκι στην κωμική τους λόχμη. Έρημο μνήμα κι άχαρο σταχόρτα τ᾿ ανθισμένα, πες μου πού πήγε το πουλί που πέταξε.
«Αποδήμησε, απεβίωσε, έφυγε, ξεκουράστηκε, συγχωρέθηκε, έδυσε, ἔγειρεν, ἔπεσεν, ἐμαράνθη, ὑπέκυψεν εἰς τὸ μοιραῖον τέλος, ἀναπαύτηκε ἐν Κυρίῳ και ἐκοιμήθη τὸν ὕπνον τὸν ἄφυκτον.» Όλα ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι πέθανε.

Αμέσως μετά την απώλεια, πριν ακόμη δέσει κορμό ο πόνος, αναπτύσσονται σαν επίφυτα υποχρεώσεις, εκκρεμότητες, δικαιολογητικά, εξουσιοδοτήσεις, υπογραφές, ένα αναρριχητικό σύμπλεγμα νομικών και παραδοσιακών υπαγορεύσεων, που σε παρασύρουν, σε στροβιλίζουν σαν φυλλαράκι, πάνω από τον θρήνο και την απόσυρση.

Όλες οι οικογένειες έχουν κάποιον που είναι ειδικός στο τυπικό της εκκλησιαστικής και της οικογενειακής παράδοσης, αρμόδιος να σε προστατεύσει από την εκτροπή του κανόνα και της πίστης. Σε μας είναι η Βάσω.
Κατέχει απόλυτα τη διάταξη του εθιμοτυπικού. Υπολογίζει Ψυχοσάββατα, τριήμερα, σαρανταήμερα και ξέρει ακριβώς τι πρέπει να γίνει, αν κάποιος πέθανε Παρασκευή και τα τριήμερα πέφτουν Κυριακή. Την Κυριακή, λέει, απαγορεύεται να κάνουμε κάτι θρηνώδες και πένθιμο. Τό ‘ξερες αυτό; Γι’ αυτό και αναφορές στους νεκρούς γίνονται μόνο τα Σάββατα. Ποτέ την Κυριακή…

Η Βάσω μας ξέρει απ’ έξω την Παρακλητική και τα Ευλογητάρια και δεν κουνάει απλώς τα χείλη της, όπως κάνουν μερικές -μερικές που ψέλνουν μόνο το ρεφραίν και καιροφυλακτούν πότε θα μιλήσεις, για να σου κάνουν «Σσσσσσσς, ησυχία, επιτέλους, σε εκκλησία βρίσκεστε!». Η πίστη της είναι γεωμετρική, ακριβής
και ξεκάθαρη, σαν την σφραγίδα της στα πρόσφορα, που ξεχωρίζουν από μακριά πάνω στο λευκό λινό της εκκλησίας. Πεποικιλμένα και ολοστρόγγυλα, ποτέ δεν της σκάνε στην κορυφή• όσο για τη λειτουργιά της του Τιμίου Σταυρού επιβάλλεται με το άρωμά της και στο κερί και στο θυμίαμα. Είναι βέβαιο ότι οι άγγελοι παίρνουν το ισόμοιρο κομμάτι τους από το δικό της πρόσφορο πάνω στο Δισκάριο.

Αλλά και στα κόλλυβα που φτιάχνει, πάντα ζητάνε και δεύτερο ποτηράκι. Ζωγραφίζει έναν τέλειο σταυρό πάνω απ’ τη ζάχαρη, ψιχαλίζοντας την κανέλλα με το κουταλάκι του γλυκού και πριν προλάβω να σκεφτώ ότι θα μας πάρει μεσημέρι, έχει κιόλας τελειώσει. Τίποτε δεν της είναι αξεδιάλυτο, τίποτε λειψό, τίποτε ανούσιο και ξέρει όλες τις αμαρτίες πένθους που συγχωρούνται και όλες τις απαγορεύσεις, που επιτάσσονται.

– Όταν φτιάχνουν κόλλυβα, δεν ακούνε μουσική.
– Όταν φτιάχνουν κόλλυβα, δεν σηκώνουν το τηλέφωνο!
– Ούτε βουρκώνουν πάνω απ’ τα κόλλυβα! Τα κόλλυβα είναι για καλό. Όπως το σιτάρι θάβεται και σαπίζει, αλλά αναγεννάται και καρπίζει, έτσι κι οι κεκοιμημένοι θα αναστηθούν. Ένδοξοι. Άφθαρτοι. Αιώνιοι. Μαζί μας θα είναι ξανά στην ατελεύτητη ζωή. Τον μαϊντανό να τον βάλεις τελευταία στιγμή, να μην σου μαραθεί. Και το ρόδι • γιατί βγάζει νερά.

Στο γραφείο τελετών, είχα πάει πρωί πρωί, επίτηδες, να έχω το φως της ημέρας σύμμαχο. Το πρώτο πράγμα, που μου τράβηξε την προσοχή εκεί μέσα, ένας πίνακας τεραστίων διαστάσεων, η γνωστή λεπτομέρεια του Μιχαήλ Άγγελου με τον Αδάμ και τον Θεό. Από την τερατώδη μεγέθυνση η φωτογραφία είχε βγάλει κόκκο και το χέρι του Θεού φαινόταν τόσο άψυχο, όσο και του Αδάμ. Κάτω απ’ τον πίνακα, ο τελετάρχης: Ψηλός, θεόρατος. Το γραφείο μπροστά του φαίνεται σαν πετσέτα φαγητού στα πόδια του. Γραφείο από καρυδιά, σαν… Χαρτιά, χαρτιά, στοίβες χαρτιά και ένα προσευχητάρι επιμελώς να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους. Ένα σταθερό τηλέφωνο και δύο κινητά. Σαν τον “Παράγοντα” από τις «Εσωτερικές ειδήσεις» του Ποντίκα.

– Έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας, σχετικά με την τελετή;
– Ναι, κάτι στο πλαίσιο της σοβαρότητας και της απλότητας.
(Δεν έχω ιδέα, δεν έχω ξαναθάψει κανέναν δικό μου. Χτες μου μιλούσες, «τὴν γὰρ χθὲς ἡμέραν μεθ ̓ ὑμῶν ἐλάλουν, καὶ ἄφνω ἐπῆλθε μοι ἡ φοβερὰ ὥρα τοῦ θανάτου.», βλέπαμε το αγαπημένο σου σίριαλ στο mega, ανάμεσα σε τηλέφωνα από γείτονες, φίλους, συγγενείς, «Ναι, καλά είμαστε!», «πολύ καλύτερα, θα έλεγα…», «να, εδώ χαζεύουμε τηλεόραση να περνάει η ώρα», «Ο γιατρός, λέει, ίσως βγούμε μεθαύριο»,
και τώρα τα λουλούδια, τα κεριά, οι κορδέλες, οι φιόγκοι, τα τελευταία ρούχα και «λάκα, πολυεστέρα, MDF, κερασιά ή πεύκο»; )
– Και για την εσωτερική επένδυση; Μπεζ βελούδο, χρυσό τύπου μεταξωτό ή άσπρο βαμβάκι crepe;
-(«τόσο έντεχνα έχω κρύψει μέσα μου το ουρλιαχτό»)
– Θα γίνουν όλα όπως είπαμε. Μην ανησυχείτε.

Στο μαρμαράδικο, δυστυχώς, πήγα απόγευμα, ο ήλιος είχε βασιλεύσει πίσω από τις πολυκατοικίες και έμεινα κάπως απροστάτευτη. Μια τρύπα σαν αποθήκη, ανάμεσα στα ανθοπωλεία, σφήνα στους βασιλικούς και στα τριαντάφυλλα. Με το ζόρι χωράμε 2 άτομα. Ένας ανθρωπάκος μια πιθαμή, με μάτια χαμογελαστά, για να έρθει σε μια ισορροπία με το στόμα του, ίσια γραμμή χωρίς χείλη. Μάλλον σκιάχτηκαν από τα λόγια που αναγκάζεται να λέει κάθε μέρα και κρύφτηκαν. Πάνω απ’ το κεφάλι του επικρέμεται ένα δείγμα της δεξιοτεχνίας του, ένα τεράστιο μάτι χαραγμένο μονοκοντυλιά σε μαύρο γρανίτη. Στο γραφείο μια στοίβα άλμπουμ, μια στυλοθήκη από όνυχα πράσινο με επίχρυση υποδοχή για πένα που λείπει και στη θέση της ένα μπλε μπικ με καπάκι. Τούτος δω έμοιαζε με καθηγητή Μαθηματικών Λυκείου. Μπροστά από διαγωνίσματα απορριφθέντων.

– Πρώτα απ’ όλα να καταλήξουμε στο υλικό, και από κει και πέρα βλέπουμε. Έχουμε πολλές επιλογές: Μάρμαρο, γρανίτη, μαρμαρόπετρα, πέτρα Συρίας, μάρμαρο Βοσπόρου, Κοζάνης, γρανίτη μαύρο, λευκό, λευκό με μαύρο διάστιχτο, Ροζ Πολωνία, ή αν θέλετε πάμε σε κάτι πιο οικονομικό, προκάτ πέτρινου τύπου. Αλλά δεν θα σας το πρότεινα. Το προκάτ δείχνει κάπως ευτελή.(Σπρώχνει ένα άλμπουμ μπροστά μου κι όπως διατρέχω τις πλαστικοποιημένες σελίδες δεν μπορώ να μην προσέξω πόσο καμαρώνει για τη συλλογή του. Θα μπορούσα, βέβαια, να στείλω κάποιον άλλον να την κάνει αυτή τη δουλειά. Κάπως όμως το νιώθεις ένα τελευταίο αγώνισμα αγάπης κι αυτό, ένα καθήκον που πρέπει με γενναιότητα να το υπομείνεις, να το προστατεύσεις από χέρια, μάτια και μυαλά ξένα. Ό,τι είναι για να γίνει πρέπει να γίνει. )

– Τη μετώπη μπορούμε να την κάνουμε σε φυσικό ή τεχνητό πέτρωμα. Και σε ό,τι σχήμα θέλετε. Το μάρμαρο είναι κλασικό, η πέτρα δεν πέφτει ποτέ, αλλά ο γρανίτης, ε, όπως και να το κάνουμε, ο γρανίτης είναι άλλο πράγμα…
– («Τοὺς ἀνθρώπους τοὺς τρώγει σὰν σαράκι ἡ μανία νὰ φαίνουνται σπουδαῖοι καὶ νὰ τοὺς θαυμάζει ὁ κόσμος. Σὰν τὰ λουλούδια εἶναι κ’ οἱ ἄνθρωποι, ἄλλοι ἀγαπᾶνε τὰ φανταχτερὰ τὰ λουλούδια, ποὺ τὰ πουλᾶνε γιὰ νὰ στολίζουνε τὰ τραπέζια τους ἢ τὶς κηδεῖες τους, κι ἄλλοι πάλι, οἱ λιγοστοὶ, ἀγαπᾶνε τὰ ταπεινὰ τ’ ἀγριολούλουδα τοῦ βουνοῦ».)²
– Προχτές έβαλα σ΄ έναν παππού έναν «Μπλε Γρανίτη Μπαχάμα» αριστούργημα. Μιλάει! Κι όπως το χτυπάει ο ήλιος το πρωί, κάνει μπαμ από μακριά. Όλος ο κόσμος περνάει και το χαζεύει!
– Εδώ στο Περιστέρι;; Μπλε γρανίτη Μπαχάμα στο Περιστέρι;
-Ναι αμέ γιατί; Τι είμαστε εμείς εδώ στο Περιστέρι;
– (Ξέρω ‘γώ; Άνθρωποι, που πάνε στη δουλειά τους με το λεωφορείο. Γυναίκες που έχουν γλάστρες έξω απ’ το σπίτι, που πλένουν το δρόμο με το λάστιχο. Συνταξιούχοι με καβουράκι στα καφενεία και παιδιά στις πλατείες μέχρι τα μεσάνυχτα.)
– Τέλος πάντων, ας τελειώνουμε.
– Τώρα, το μάρμαρο μπορούμε να το συνδυάσουμε με συνθετικό γρασίδι ή βοτσαλάκι. Δηλαδή, μάρμαρο στα μπράτσα και βοτσαλάκι στο κέντρο.
– Όχι, ευχαριστώ. Λέω δεν θα πηγαίνει, αφού το μνήμα δεν έχει θέα θάλασσα…
– Μπορούμε ακόμη να βάλουμε κι έναν άγγελο στη μετώπη. Με χέρια ανοιχτά. Σαν αγκαλιά, ας πούμε. Αγγέλους βάζουμε συνήθως στα παιδιά, αλλά μπορούμε να βάλουμε και στους μεγάλους. Είναι θέμα γούστου.
-(Του Αγγέλου;) Αυτός εδώ που μου δείχνετε πάντως δεν μου φαίνεται να αγκαλιάζει• σαν να ζητιανεύει, μου φαίνεται.
– Καλά κάνετε. Έτσι κι αλλιώς, πόσο θα μείνει εκεί; Σε δύο χρόνια πφφφ!, η εκταφή. Τώρα τους βγάζουν και πριν κλείσει τριετία. Νά ΄τανε ο τάφος στο χωριό να πω, ναι!, αξίζει να κάνεις κάτι πιο… κάτι πιο…
– (Μια βρισιά ταξιτζίδικη αναβλύζει από μέσα μου σαν αρτεσιανό. Δυστυχώς, δεν έχω το θάρρος των ταξιτζήδων.)
– Για τη φωτογραφία είναι καλύτερη η ψηφιακή εκτύπωση σε πορσελάνη. Αντέχει στον ήλιο και τη βροχή και μπορούμε να συνδυάσουμε την εκτύπωση με ένα κείμενο. Τι θέλετε να γράψουμε;
– Τίποτα να μην γράψετε.
(«Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ ἀπελπισία λαλοῦσι μὲ ἀποσιωπητικά.»)
– Εννοώ, εσείς να γράψετε κάτι και εμείς να το χαράξουμε, σε στιλ περγαμηνή ή σε στιλ βιβλίο, σαν κι αυτό ή αυτό, να, δείτε το άλμπουμ με την ησυχία σας.
– (Επειδή διαβάζω γρήγορα, διαβάζω χωρίς να θέλω:
Πολλά
υπέφερες
Πολλά
προσέφερες
Λίγα χάρηκες
Κωδικός 057
…………………………………….

Ταξίδι που
είναι το έρημο
Όποιος το
ταξιδέψει
Χαρτί δεν
δίνουν έπειτα
Πίσω να επιστρέψει.
Κωδικός 059
……………………………………………
God looked around his garden
And found an empty space
Then he looked down upon this earth
And saw your tired face
He put his arms around you
And lifted you to rest
God’s garden must be beautiful
He only takes the best
Κωδικός 064

………………………………………)

– Όχι, ευχαριστώ. Μια άλλη φορά.
– Θα σας πρότεινα, πάντως, αφού το κάναμε απλό, να βάλουμε στην πλάκα κρίκους. Ορειχάλκινους σε χρώματα μπρούτζινο, χρωμίου, αντικέ, σατινέ.
– Τί ‘ναι, πάλι, αυτό; Οι κρίκοι;
– Κρίκοι κοιμητηρίου.
– Και τι χρειάζονται;
– Διακοσμητικοί είναι. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι ωραίο…
– (από τη μια το α΄ πληθυντικό, λες και θα κρατάμε μαζί το ποτηροτρύπανο και το σβουράκι και από την άλλη ο πράσινος όνυχας … στο γραφείο, στο κεφάλι του, ξανά στο κεφάλι του και ξανά στο γραφείο…)
– Δεν θα τους προτιμήσω. Ας αρκεστΕΙΤΕ, σ΄ αυτά που είπΑ.
– Μεταξύ μας, καλά κάνετε. ‘Έτσι κι αλλιώς τους κλέβουν.
– Τους κλέβουν; Ποιος τους κλέβει;
– Α, όλα τα ρημάζουν εδώ: καντήλια, κορνίζες, φανούς, σταυρούς, κρίκους.
– Μα, τους κρίκους τι να τους κάνουν;
– Τους λιώνουν! Τους λιώνουν και τους πουλάνε! Πριν μια βδομάδα δεν πιάστηκε μια σπείρα στην Πάτρα που είχε βγάλει σ΄ ένα χρόνο 350.000€ απ’ αυτή τη δουλειά; Ξέρετε πόσοι κερδίζουν από τον πόνο του άλλου;

Απέναντι περνάει μια πομπή κηδείας.
Κλάματα βουβά στην κεφαλή της λιτανείας. Ψίθυροι στα μετόπισθεν. Μπροστά η ευλάβεια και πίσω η βλάβη. Ψάχνω έναν παπά για τρισάγιο. Πάμε με τη σειρά σαν σε τράπεζα. Από το διαμέρισμα Γ΄ μου κάνει νόημα ότι έρχεται. Λόγια υπέροχα γεμάτα χυμούς κατρακυλάνε από το στόμα του, σαν φρούτα από καρότσα φορτηγού στην Αθηνών Λαμίας. Και γίνονται λιώμα. Βγάζω απ’ την τσέπη αυτό που πρέπει να δώσω. Το δίνω χωρίς να τον κοιτάζω, το παίρνει χωρίς να με κοιτάζει. Στο νεκροταφείο οι κανόνες συμπεριφοράς είναι αυστηρά υπογραμμισμένοι.

Το ίδιο και οι παραβάσεις τους. Θα πας και θα φύγεις σαν τον κλέφτη να προλάβεις τις δουλειές σου. θα χαζέψεις τον ξένο πόνο, θα περπατήσεις ανάμεσα στα μνήματα αναζητώντας ονόματα, ηλικίες, φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα πίσω απ’ το τζαμάκι, αφιερώσεις στο μαρμάρινο κάδρο, μια αδιακρισία παράφορη, ασυγκράτητη, τρυφερή και ντροπιαστική. Θα δεις μνήματα χορταριασμένα και λασπωμένα, που δεν έχουν κανέναν επισκέπτη, ούτε καν στις μεγάλες γιορτές, θα δικάσεις και θα ξαναδικάσεις γνωστούς, αγνώστους, τον χρόνο, τους γιατρούς, τον Θεό, τον εαυτό σου. Λένε πως η απώλεια είναι το προπύργιο των ενοχών. Εγώ λέω: το πένθος. Μπορεί να μένεις λίγο εκεί σαν αίθουσα αναμονής, πριν δεις κατάματα τον πόνο, αλλά το πένθος καμία σχέση δεν έχει με τον πόνο. Χαράζει και την πιο σκληρή επιφάνεια της συνείδησης, χωρίς όμως να σου δώσει κανένα αντίδωρο. Μια φλύαρη ανακοίνωση αισθημάτων, ένα δύσκολο τεστ νοικοκυροσύνης και μια στημένη δίκη εσωτερικών υποθέσεων. Το πένθος συζητιέται, μοιράζεται, υποχρεούται και είναι εφάπαξ. Ο πόνος εντρέπεται, σφραγίζεται, προαιρείται και είναι διηνεκής. Το «αχ που βγάν’ η αγάπη», που λέει κι ο ποιητής, που ξέρει καλύτερα. Κάποια λεπτά αφ΄ ότου πέθανες, άκουσα το λεωφορείο να ζεσταίνει τη μηχανή του. Και μετά από λίγο να ξεκινάει. Πώς είναι δυνατόν να μην σταματάει ο κόσμος; Έστω για λίγο, για μια στιγμή. Γιατί δεν μένουν όλα ακίνητα; Με ποιο δικαίωμα;

Στο γειτονικό μνήμα δυο γυναίκες. Ένα κασκόλ της ΑΕΚ είναι κρεμασμένο πάνω απ’ τον τάφο από την μία του άκρη ως την άλλη. Λικνίζεται στον αέρα σαν κούνια δίπλα στη θάλασσα. Στη φωτογραφία ένα αγόρι μελαχροινό, πολύ όμορφο, γύρω στα 18, σε μια έξοδο με την παρέα του, διακρίνονται οι αγκώνες και ώμοι των διπλανών του.
–Τι λες να κάνεις σήμερα; (Ρωτάει η μία που ανάβει το καρβουνάκι.)
–Φακές, μάλλον. (Λέει η μεγαλύτερη με το χέρι μετέωρο βουτηγμένο στο σφουγγάρι με την πηχτή σαπουνάδα.)
–Φακές. Καλά λες. Θα κρατάω και την εγγονή μου, δεν θέλω νά ‘μαι πάνω απ’ την κατσαρόλα.
– Εγώ παίρνω χύμα Έβρου από το μπακάλικο δίπλα στο Φαρμακείο. Καλές είναι.
– Α, κατάλαβα πού λες…

Αυτές οι γυναίκες. Ό,τι πιο αληθινό είδα εδώ. Η πιο τίμια χειραψία στη ζωή. Πονάμε, αλλά πρέπει και να μαγειρέψουμε. Να πάμε το παιδί στο σχολείο. Το αμάξι στο συνεργείο. Τα παπούτσια στον τσαγκάρη. Δεν θέλω να ξημερώσει, αλλά ξημέρωσε. Ήρθα μεσημέρι και κοντεύει αργά τ’ απόγευμα.
Αργά
το απόγευμα
Οι πεθαμένοι μαζεύονται
Στην πλατεία
για να τηλεφωνήσουν
Στους δικούς τους
Πάρε και εσύ ένα τηλέφωνο.
Μέρες πού ‘ναι.

Βάνα Δουληγέρη

1. «Οι Μεταστάντες», Λεωνίδας Κακάρογλου, “Μνήμη σχεδόν πλήρης”, Λεωνίδας Κακάρογλου, 2014

2. Φώτης Κόντογλου

Ο μικρός πρίγκιπας, αφού έφυγε από τη συνάντησή του με την αλεπού, συνάντησε έναν σκύλο. Ο μικρός πρίγκιπας ξαφνιάστηκε, όμως, όταν τον είδε, γιατί ήταν ξαπλωμένος στο δρόμο. Είχε χτυπήσει το πόδι του και δεν μπορούσε να περπατήσει. Τότε ο πρίγκιπας έτρεξε προς το μέρος του, για να τον βοηθήσει.

-καλημέρα, είπε.

-καλημέρα, είπε ο σκύλος με πόνο στα μάτια του.

-χρειάζεσαι βοήθεια; είπε ο πρίγκιπας λυπημένα.

-ναι! αποκρίθηκε ο σκύλος.

-ωραία, τότε περίμενε να φέρω βοήθεια, για να σε σηκώσω, του είπε ο πρίγκιπας και έφυγε σφαίρα να ζητήσει βοήθεια από έναν περαστικό.

Μετά από 5 λεπτά, βρήκε μια γάτα που είχε την καλοσύνη να τον βοηθήσει και έτρεξε πίσω στο σκύλο.

-επέστρεψα, του είπε, και έφερα για βοήθεια τη γάτα.

-τέλεια, αν μπορείς όμως κάνε λίγο γρήγορα γιατί το βράδυ έχω ένα ραντεβού για δουλειά και δεν πρέπει να αργήσω, του είπε σκύλος.

Τότε πρίγκιπας τον κοίταξε με περιέργεια και του είπε:

-μα καλά θα μπορέσεις να πας στο ραντεβού σου με χτυπημένο πόδι;

-ναι , του απάντησε ο σκύλος, πόσο σοβαρό να είναι, λογικά μέχρι το βράδυ θα μου έχει περάσει.

-εντάξει τότε, του είπε ο πρίγκιπας και μαζί με τη γάτα τον σήκωσαν και του φρόντισαν το πόδι.

Όταν έφτασε το βράδυ, ο σκύλος ετοιμάζεται για το ραντεβού του και έφυγε από το σπίτι του. Ξαφνικά όμως, από το πουθενά, πετάχτηκε ο πρίγκιπας και του είπε:

-να σε πάω εκεί που θέλεις για να μην κουράζεις το πόδι σου;

-όχι! του απάντησε ο σκύλος με θυμό.

-μα… πήγε να πει ο πρίγκιπας και ο σκύλος τον διέκοψε αμέσως λέγοντας:

-δεν έχει μα, είπα όχι, σταμάτα να με ενοχλείς!

-καλά, του είπε, πως κάνεις έτσι, εγώ να βοηθήσω ήθελα.

Και τότε μικρός πρίγκιπας έφυγε και δεν ενόχλησε ξανά το σκύλο. Σκέφτηκε, βέβαια ,μερικές φορές να πάει να δει τι κάνει, αν το πόδι του είναι καλά, αλλά μετά, συνειδητοποίησε πως μόνο αυτός νοιαζόταν για τον σκύλο, ενώ εκείνος δεν έδινε δεκάρα για αυτόν. Οπότε αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι του, χωρίς να τον σκέφτεται πια.

Ο πρίγκιπας είπε «αντίο» στην αλεπού και έφυγε. Καθώς προχωρούσε και μπορούσε να διακρίνει τον τριανταφυλλόκηπο είδε ένα τριαντάφυλλο κάτω στον δρόμο και ήταν σαν να χρειάζεται βοήθεια. Μόλις πλησίασε λίγο ακόμα, του ήρθε στο μυαλό κατευθείαν το δικό του τριαντάφυλλο. Ήξερε ότι μπορεί να έκανε λάθος, γιατί ήταν όλα ίδια, αλλά αυτό είχε κάτι ξεχωριστό πάνω του. Τότε ο πρίγκιπας έτρεξε πάνω στο τριαντάφυλλο μέχρι που είδε μια ασπρόμαυρη γάτα που πήδηξε ξαφνικά πάνω στο τριαντάφυλλο και άρχισε σιγά σιγά να βγάζει τα όμορφα και ευωδιαστά φύλλα του. Τότε ο πρίγκιπας είπε στην γάτα:

-Μα, καλά ,τι κάνεις;

-Η γάτα απάντησε με άνεση:

-Τι να λυπηθώ, καλέ; Το τριαντάφυλλο; Ξέρεις πόσο καιρό έχω να φάω; Πεινάω πολύ! Και αυτό το τριαντάφυλλο φαίνεται πολύ νόστιμο!

Ο πρίγκιπας νομίζοντας ότι ήταν το δικό του τριαντάφυλλο απάντησε , ενώ ήταν βουρκωμένος:

-Έχει έναν ολόκληρο τριανταφυλλόκηπο εδώ, αυτό βρήκες να μαδίσεις;

Τότε αναρωτιέται η γάτα λέγοντας:

-Γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ; Δικό σου είναι;

– Νομίζω, είπε ο πρίγκιπας με όχι και απόλυτη σιγουριά.

Η πονηρή γάτα τότε του είπε:

-Να σε ρωτήσω κάτι; Μήπως ξεχνάς κάτι;

Ο πρίγκιπας απαντάει με περιέργεια:

-Τι εννοείς; Τι ξεχνάω;

Η γάτα του είπε;

-Το τριαντάφυλλό σου δεν είναι μόνο ξεχωριστό στην καρδιά σου αλλά και εξωτερικά. Βλέπεις αυτό το τριαντάφυλλο είναι γεμάτο αγκάθια, όπως και όλα τα υπόλοιπα στον κήπο, αν προσέξεις καλά. Ενώ το δικό σου δεν έχει ούτε ένα αγκάθι.

Ο πρίγκιπας τότε απάντησε χαρούμενος:

-Ναι ,σωστά, άρα δεν μάδησες το τριαντάφυλλό μου. Αλλά εσύ που ξέρεις ότι το τριαντάφυλλο μου δεν έχει αγκάθια;

Τότε η γάτα του έιπε:

-Καθώς εσύ μιλούσες με την αλεπού σήμερα ήρθε το τριαντάφυλλό σου και μου είπε ότι νόμιζες ότι σου είπε ψέματα. Έτσι δεν είναι;

Ο πρίγκιπας έσκυψε το κεφάλι και απάντησε με χαμηλή φωνη:

-Ναι αλήθεια είναι.

Τότε η γάτα συνέχισε:

– Οπότε αποφασίσαμε με το τριαντάφυλλο σου να σου κάνουμε μια φάρσα για να δούμε αν θα το έσωζες από τον κίνδυνο αφού σου είχε πει ψέματα. Στην πραγματικότητα, δεν σου είπε ψέματα, είναι το μόνο τριαντάφυλλο στον κόσμο που δεν έχει αγκάθια. Ξέρεις μικρέ πρίγκιπα, η διαφορά μεταξύ κάποιων μπορεί να είναι πολύ μικρή που ούτε καν την βλέπουμε αλλά υπάρχει.

Ο μικρός πρίγκιπας είπε στην γάτα:

-Ξέρεις πού είναι τώρα θέλω να του ζητήσω συγνώμη που το αμφισβήτησα.

Η γάτα τότε του απάντησε:

-Ευχαριστώ πολύ

Αμέσως  σκούπισε τα δάκρυά του, σηκώθηκε πάνω περήφανος, που κάποιος, επιτέλους, απέδειξε ότι η αέρινη τρίπλα δεν ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί και είπε στον σερβιτόρο, με ένα χαμόγελο στα χείλη:

«Μάκη, κέρασε όλους τους πελάτες του μαγαζιού από έναν μπακλαβά!» .

Από εκείνη τη μέρα,  έγινε ξανά χαρούμενος, έχασε κιλά και έβαλε καινούργιους στόχους στη ζωή του, ώστε μέχρι να πεθάνει, να ζήσει όμορφα και ευτυχισμένα.

Ελεάννα Μ.

2. Η μεταγραφή του διηγήματος από τη μαθήτρια Ιωάννα Μαρούλη (με μαύρους χαρακτήρες) 

Ο Μίμης Αρούκατος, ο επονομαζόμενος από φίλους και γνωστούς αέρινος, στο τέλος της ζωής του ζύγιζε εκατόν είκοσι κιλά, στα νιάτα του ωστόσο, όταν δεν ξεπερνούσε τα εβδομήντα, υπήρξε ποδοσφαιριστής -αριστερό εξτρέμ- στον Οδυσσέα Κορδελιού. Μέχρι να πεθάνει, στα πενήντα από έμφραγμα, περιέγραφε στα καφενεία της συνοικίας μία, δικής του επινόησης, αέρινη τρίπλα όπως τη χαρακτήριζε – εξ ου* και το προσωνύμιο.* Την είχε στο μυαλό από μικρός, μελέτησε κατά καιρούς όλες τις εκδοχές και την εμπλούτισε με αρκετές παραλλαγές, όμως σύμφωνα με μαρτυρίες συμπαιχτών του και φιλάθλων του Οδυσσέα ουδέποτε κατάφερε να την υλοποιήσει μες στα γήπεδα.
         Έτσι όπως θα τον έκλειναν, λοιπόν, δυο αντίπαλοι κάνοντας τάκλιν,* θα έσφιγγε το τόπι ανάμεσα στους αστραγάλους, θα το σήκωνε ψηλά μαζεύοντας τα πόδια και το σώμα -ένα κουβάρι- και θα ξέφευγε περνώντας ανάμεσά τους σαν αέρας.
         Πάσχιζε στις προπονήσεις, παιδευόταν χρόνια, προσπάθησε σε επίσημους και φιλικούς αγώνες δίχως αποτέλεσμα. Μπέρδευε τα μπούτια του, έφαγε τα μούτρα του, έχασε τη θέση του στην εντεκάδα, την εκτίμηση των φιλάθλων κι έγινε περίγελος της συνοικίας.
         Η ποδοσφαιρική καριέρα του τελείωσε άδοξα και αποσύρθηκε πριν την ώρα του απ’ τα γήπεδα. Κανένας πια δεν ασχολήθηκε μ’ αυτόν κι η τρίπλα του ξεχάστηκε,  αλλά εκείνος δε λησμόνησε.
         Κι όταν ύστερα από χρόνια, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του ’98, είδε στην τηλεόραση σε κάποιο γήπεδο της Γαλλίας τον Μπλάνκο της εθνικής ομάδας του Μεξικό να σηκώνει με τα πόδια την μπάλα και να φεύγει μαζί της ανάμεσα από δύο αντιπάλους, έμεινε ακίνητος με ένα ποτήρι τσίπουρο στο χέρι.

       Εκείνη τη στιγμή,  κάτι σαν να άναψε μέσα του, σαν να ξαναγέμισε ελπίδες. Τότε κατάλαβε ότι αυτό που έχει ονειρευτεί δεν ήταν ακατόρθωτο και το έβαλε πάλι στόχο να το πετύχει. Το επόμενο πρωί, ξύπνησε στις εφτά η ώρα το ξημέρωμα έβαλε την αγαπημένη του βερμούδα και φανέλα και πήγε στο γήπεδο ποδοσφαίρου τη πόλης του και άρχισε να προπονείται και να προσπαθεί να καταφέρει να κάνει την τρίπλα. Έπεσε, χτύπησε, κουράστηκε, εξουθενώθηκε,  αλλά δεν τα παράτησε. Μετά από πολλή  ώρα κατάφερε να κάνει την τρίπλα.

    Ήταν πιο ευτυχισμένος από ποτέ, αλλά ήταν και στεναχωρημένος ταυτόχρονα,  γιατί αυτήν την εξωπραγματική στιγμή για αυτόν δεν την είδε κανείς. Αλλά και πάλι άρχισε να τρέχει πάνω κάτω στους δρόμους φωνάζοντας ότι τα κατάφερε. Όλος ο κόσμος τον πέρασε για τρελό. Καθώς έτρεχε πέρασε μπροστά από έναν ψηλό άντρα και έτσι όπως ήταν ντυμένος φαινόταν πολύ πλούσιος. Τότε ο άντρας του είπε:

• Ακολούθησε με, σε παρακαλώ.
• Εντάξει, του απάντησε ο Μίμης, χωρίς να διστάσει.

Ύστερα από λίγο περπάτημα έφτασαν σε ένα τεράστιο γήπεδο και βρέθηκαν μπροστά από  δέκα ιδρωμένους παίκτες που σίγουρα προπονούνταν  από το πρωί. Ο μυστηριώδης άντρας έβγαλε από την τσάντα του μία εμφάνιση με το όνομα της ομάδας του και την έδωσε στον Μίμη.

 Ο  Μίμης απορημένος τον ρώτησε:

• Αυτά είναι για μένα;
• Αυτή είναι η εμφάνιση, που θα φοράς,  όταν    έρχεσαι εδώ. Σε έβλεπα όλο το πρωί στο γήπεδο να πολεμάς μάλλον για κάτι που θες να πετύχεις. Έτσι;
• Ναι, ήθελα να καταφέρω να κάνω μια τρίπλα που είχα φανταστεί.
• Και από ό,τι είδα την πέτυχες. Αυτό το πείσμα και το πάθος σου να κάνεις την τρίπλα μου έδωσε την εντύπωση ότι μπορείς να γίνεις ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής. Ελπίζω να μην με απογοητεύσεις.
• Μην ανησυχείτε, δεν θα σας απογοητεύσω.

Ο Μίμης του χαμογέλασε και έτρεξε προς τους νέους συμπαίκτες του.