“Ο Καιόμενος”
Κοιτάχτε μπήκε στη
φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτιαγρήγορα.
Ήταν στ’ αλήθεια αυτός
που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα
καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να
πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση
μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος
που αναλίσκεται περήφανος;
που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το
ανθρώπινο δεν τον πονά;
ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι
σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την
ανακατεύεις, μου είπαν.
ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος
καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν
τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως
και σε περασμένες εποχές
και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη
φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται
στα δυο.
στα δυο.
