Η Άννα του Κλήδονα, Διαμαντή Αξιώτη, πρωτότυπο κείμενο
Από Ξάνθη και Δράμα τη συμμάζευαν οι δικοί της, αργότερα.
Όταν άρχισαν να τρέχουν το κατόπι της τα παιδιά…
Η συνέχεια της ιστορίας από την Όλγα Τ. Καθώς τα παιδιά γελούσαν με την Άννα, εκείνη βρήκε το θάρρος να τους φωνάξει:
«Φτάνει! Φτάνει πια να γελάτε μαζί μου και να βάζετε ταμπέλες στο όνομά μου, η τρελή του χωριού! Δεν είμαι παλαβή, ένα πράγμα θέλω… να παντρευτώ. Δεν θέλω να περπατάω στον δρόμο και να ντρέπομαι, γιατί όλοι θα με φωνάζετε ‘’γεροντοκόρη’’ ‘’θα μείνεις στο ράφι για πάντα’’ και άλλα τέτοια που με πληγώνουν. Εσείς δεν το βλέπετε, αλλά αυτά τα λόγια πραγματικά με πληγώνουν! Δεν θέλω απλώς να παντρευτώ, για να λέω ότι είμαι παντρεμένη. Έχω ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Θέλω να ζήσω μια φυσιολογική ζωή, όπως όλες οι άλλες γυναίκες της ηλικίας μου και όχι να κάθομαι να ακούω τις βρισιές και ανοησίες που έχει να πει κάποιος για εμένα! Να είμαι ευτυχισμένη… Αυτό θέλω! Να είμαι ευτυχισμένη με έναν άνθρωπο που θα τον έχω και θα με έχει ανάγκη. Να μοιραζόμαστε τις χαρές αλλά και τα προβλήματά μας. Μόνο αυτό… τίποτα άλλο» είπε η Άννα και ξέσπασε σε λυγμούς και σε κλάματα, αφού επιτέλους έβγαλε τον θυμό της και το βάρος που κουβαλούσε μέσα της! Όλοι από τα γύρω σπίτια που είχαν βγει στα μπαλκόνια τους, για να την ακούσουν, άρχισαν να την χειροκροτούν και ταυτόχρονα σκούπιζαν τα δάκρυά τους από τη συγκίνηση.
Όλοι σταμάτησαν να κοροϊδεύουν την Άννα, γιατί κατάλαβαν τι πραγματικά ήθελε και τι πραγματικά είχε ανάγκη.
Όλγα Τ. μαθήτρια β΄ γυμνασίου
