Ὕμνος εἰς Ἥλιον, Μεσομήδης ὁ Κρής

Φωτογραφία: μωβ κιμωλία

Ὕμνος εἰς Ἥλιον

Χιονοβλεφάρου πάτερ Ἀοῦς,

ῥοδόεσσαν ὃς ἄντυγα πώλων

πτανοῖς ὑπ’ ἴχνεσσι διώκεις,

χρυσέαισιν ἀγαλλόμενος κόμαις,

περὶ νῶτον ἀπείριτον οὐρανοῦ

ἀκτῖνα πολύστροφον ἀμπλέκων,

αἴγλας πολυδερκέα πάναν

περὶ γαῖαν ἅπασαν ἑλίσσων.

ποταμοὶ δὲ σέθεν πυρὸς ἀμβρότου

τίκτουσιν ἐπήρατον ἁμέραν.

σοὶ μὲν χορὸς εὔδιος ἀστέρων

κατ’ Ὄλυμπον ἄνακτα χορεύει,

ἄνετον μέλος αἰὲν ἀείδων,

Φοιβηΐδι τερπόμενος λύρᾳ.

γλαυκὰ δὲ πάροιθε Σελάνα

χρόνον ὥριον ἁγεμονεύει,

λευκῶν ὑπὸ σύρμασι μόσχων.

γάνυται δέ τέ σοι νόος εὐμενὴς

πολυείμονα κόσμον ἑλίσσων.

(Μεσομήδης ὁ Κρής, № 27 Pöhlmann & West 2001)

(Ελεύθερη απόδοση στα ν.ε.: Χρίστος Π. Φαράκλας.)

Ύμνος στον Ήλιο

Πατέρα εσύ της χιονοβλέφαρης Αυγής,
την κυκλική σου ρόδινη τροχιά ακολουθώντας
στα φτερωτά πάνω τα χνάρια των κελήτων σου
με κόμες καθαρόχρυσες μεθώντας
την πολυέλικτη πλέκεις ακτίνα τη χρυσή
γύρω από την απέραντη του ουρανού τη χάρη
και του φωτός π’ όλα τα βλέπει από ψηλά
το νήμα γύρω από τη γη κάνεις κουβάρι·
ποτάμια της δικής σου αθάνατης φωτιάς
τη μέρα την εράσμια γεννούνε,
ενώ για σένα ιλαροί των αστεριών χοροί
στου Όλυμπου τις γειτονιές γυρνοβολούνε
αιώνιο μέλος τραγουδώντας χαλαρά
του Φοίβου απολαμβάνοντας τη λύρα
και η Σελήνη που τον χρόνο μας μετρά
σε άρμα με λευκά μοσχάρια φέρνει γύρα.
Και νιώθει, Ήλιε, ο νους σου ο σπλαχνικός
χαρά μεγάλη, που περίτεχνα υφαίνει