 |
| Φωτογραφία: Φθινόπωρο στην Πλάκα, Vasilis Porgiazis |
Κυριακή μεσημέρι, εκεί που
περπατούσα στα στενά της Πλάκας, ακούω ένα «Μητσάραααα!!». Δεν δίνω σημασία και
συνεχίζω. Νιώθω ένα χέρι να μ΄αρπάζει. Και
είμαι έτοιμη να αρχίσω τις σφαλιάρες.
Τότε βλέπω μπροστά μου έναν μελαχροινό,
με μπλε μάτια και καλογυμνασμένο Θεό να μου χαμογελάει. Όπα, λέω, εδώ είμαστε…
–
-Ρε Μητσάρα, τι κάνεις;
–
-Μητσάρα; Συγγνώμη, Κύριε, ποιος είστε; (που
λέει και το άσμα),
–
-Ο Νίκος!!!
–
-Ποιος Νίκος;
–
-Ο Νίκος που πηγαίναμε μαζί σχολείο…
–
–Και καθόμασταν στο διπλανό θρανίο;
–
–Α, γειά σου!
–
–Ρε Νικολάκη, εσύ; Πώς έγινες έτσι
τούμπανο;
–
-Καλά κι εσύ δεν πας πίσω. Κορμάρα!
–
-Λέγε κι άλλα…
–
-Θεά!Κουκλάρα!
–
-Και… Και;
–
–Ε, καλά τώρα! Πολύ μωρό…
–
-Να σου πω, ρε Νικολάκη. Εσύ τι κάνεις;
Πού βρίσκεσαι;
– –
Όλα καλά, Πανεπιστήμιο, γυμναστήριο. Εσύ;;;
–
-Και εγώ τα ίδια! Μόνος;
– –
Όχι, εδώ με την κοριτσάρα, τρώει παγωτό.
–
-Ποια αυτή; Άκου κοριτσάρα…
–
-Είναι, είναι!
–
-Τυφλός είσαι; Καλά, λίγα τα ψωμιά της…
– –
Τι είπες;
–
-Τίποτα, μανάρι μου, να την χαίρεσαι…
–
-Να ΄σαι καλά. Μην χαθούμε. Έχεις Insta;
–
-Και Insta έχω και messenger έχω
και χρόνο για σένα έχω… ό,τι θέλεις έχω.
Δήμητρα Σ.
Γυμνάσιο Πετρούπολης
