“Στην Πλάκα, στα σοβαρά…” Δήμητρα Σ.

Φωτογραφία: Φθινόπωρο στην Πλάκα,  Vasilis Porgiazis


Κυριακή μεσημέρι, εκεί που
περπατούσα στα στενά της Πλάκας, ακούω ένα «Μητσάραααα!!». Δεν δίνω σημασία και
συνεχίζω. Νιώθω  ένα χέρι να μ΄αρπάζει. Και
είμαι έτοιμη να αρχίσω τις σφαλιάρες.

Τότε βλέπω μπροστά μου έναν μελαχροινό,
με μπλε μάτια και καλογυμνασμένο Θεό να μου χαμογελάει. Όπα, λέω, εδώ είμαστε…

       
-Ρε Μητσάρα, τι κάνεις;

       
-Μητσάρα; Συγγνώμη, Κύριε, ποιος είστε; (που
λέει και το άσμα),

       
-Ο Νίκος!!!

       
-Ποιος Νίκος;

       
-Ο Νίκος που πηγαίναμε μαζί σχολείο…

       
Και καθόμασταν στο διπλανό θρανίο;

       
Α, γειά σου!

       
Ρε Νικολάκη, εσύ; Πώς έγινες έτσι
τούμπανο;

       
-Καλά κι εσύ δεν πας πίσω. Κορμάρα!

       
-Λέγε κι άλλα…

       
-Θεά!Κουκλάρα!

       
-Και… Και;

       
Ε, καλά τώρα! Πολύ μωρό…

       
-Να σου πω, ρε Νικολάκη. Εσύ τι κάνεις;
Πού βρίσκεσαι;

       –
Όλα καλά, Πανεπιστήμιο, γυμναστήριο. Εσύ;;;

       
-Και εγώ τα ίδια! Μόνος;

       –
Όχι, εδώ με την κοριτσάρα, τρώει παγωτό.

       
-Ποια αυτή; Άκου κοριτσάρα…

       
-Είναι, είναι!

       
-Τυφλός είσαι; Καλά, λίγα τα ψωμιά της…

       –
Τι είπες;

       
-Τίποτα, μανάρι μου, να την χαίρεσαι…

       
-Να ΄σαι καλά. Μην χαθούμε. Έχεις Insta;

       
-Και Insta έχω και messenger έχω
και χρόνο για σένα έχω… ό,τι θέλεις έχω.

 

Δήμητρα Σ.

Γυμνάσιο Πετρούπολης

 

This site is protected by wp-copyrightpro.com