Οι δεσμοί του μωβ χρώματος με βασιλιάδες και βασίλισσες χρονολογούνται από τον αρχαίο κόσμο, όπου εκτιμήθηκε για τις τολμηρές αποχρώσεις του και συχνά προορίζεται για την ανώτερη κάστα. Ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος υιοθέτησε έναν πορφυρό χιτώνα ως βασιλική στολή του και ορισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες απαγόρευσαν στους πολίτες τους να φορούν πορφυρά ρούχα με την ποινή του θανάτου.
Το μωβ ήταν ιδιαίτερα σεβαστό στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία . Οι ηγεμόνες του φορούσαν πορφυρές ρόμπες και υπέγραφαν τα διατάγματά τους με πορφυρό μελάνι, και τα παιδιά τους περιγράφονταν ως «πορφυρογέννητα».
Ο λόγος για τη βασιλική φήμη της πορφύρας έγκειται σε μια απλή περίπτωση προσφοράς και ζήτησης. Για αιώνες, το εμπόριο πορφυρών χρωμάτων επικεντρωνόταν στην αρχαία φοινικική πόλη της Τύρου στο σύγχρονο Λίβανο. Το «τυριανό μωβ» των Φοινίκων προερχόταν από ένα είδος θαλάσσιου σαλιγκαριού γνωστό τώρα ως Bolinus brandaris, και ήταν τόσο εξαιρετικά σπάνιο που άξιζε το βάρος του σε χρυσό. Για να το συλλέξουν, οι κατασκευαστές βαφών έπρεπε να σπάσουν το κέλυφος του σαλιγκαριού, να εξάγουν μια βλέννα που παράγει μοβ και να την εκθέσουν στο ηλιακό φως για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Χρειάστηκαν έως και 250.000 μαλάκια για να δώσουν μόνο μία ουγγιά χρησιμοποιήσιμης βαφής, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μια ζωντανή και μακράς διαρκείας απόχρωση του μωβ.
Τα ρούχα που φτιάχνονταν από τη βαφή ήταν υπερβολικά ακριβά – μια λίβρα μοβ μαλλί κόστιζε περισσότερο από ό, τι κέρδιζαν οι περισσότεροι άνθρωποι σε ένα χρόνο – έτσι φυσικά έγιναν η τηλεκάρτα των πλουσίων και ισχυρών. Επίσης, δεν έβλαπτε που λέγεται ότι το μοβ της Τυρίας έμοιαζε με το χρώμα του θρομβωμένου αίματος—μια απόχρωση που υποτίθεται ότι έφερε θεϊκές υποδηλώσεις.
Το μωβ μονοπώλιο της βασιλικής τάξης τελικά εξασθένισε μετά την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας τον 15ο αιώνα, αλλά το χρώμα δεν έγινε ευρύτερα διαθέσιμο μέχρι τη δεκαετία του 1850, όταν οι πρώτες συνθετικές βαφές κυκλοφόρησαν στην αγορά. (μετάφραση: Μωβ κιμωλία)
Συντάκτης: EVAN ANDREWS VIA
