Περιμένοντας το καλοκαίρι, Γιώργος Διγαλάκης
Πρόβα νυχτικού
Απανωτές οι διακοπές νησιού.
Στερεύουν οι δεξαμενές της γραφικότητας.
Βεράντα κυκλαδίτικου ξενοδοχείου,
άγνωστο, μάτια μου, ακόμη
πόσων αστέρων θα την ανακηρύξει
τελικά το μέτρημά τους από ζευγάρι
αγκυροβολημένο στην ηδονική ποδιά
της απραξίας.
Άνθη λησμονιάς αρωματίζουν
το τελεσίγραφο δροσιάς που απευθύνει
προς τις άδειες η εξανέμισή τους.
Η θάλασσα λαγοκοιμάται.
Τον είπαν φλοίσβο μιας και το πρωτόκολλο
του ερωτισμού τής απαγόρευε να ροχαλίζει.
Του ζευγαριού το βλέμμα τώρα
χυμά στο νυχτικό σοκάκι της και χάνεται.
Από μακριά σειρήνες πάλι
προς τον διατηρητέο οικισμό του άδικου
που ξαναφούντωσε νωρίτερα
εξ άγνωστης προς το παρόν αιτίας.
Πενιά που έγειρε να κλάψει
στα ξερόχορτα του αποχωρισμού
ή μία σπίθα τόση δα ηλιοβασίλεμα;
Μπιτς μπαρ λικνίζονται
στον ρυθμό του υπερτουρισμού,
ανόητες οθόνες κάνουν share
τις συμβουλές του φεγγαριού
για τέλειο σώμα.
Λοιπόν, ας περιαυτολογεί η πανσέληνος.
Στα γήινα ολόκληρο θα πει και με ελλείψεις.
Κι επειδή το σώμα σου ολοκληρωτικά μου λείπει,
παίρνω το ένα ζευγάρι μάτια μου
και βουτάω στον μονόκλινο ύπνο τους.
