Τώρα κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω.. Το  2^ο επίπεδο επιμόρφωσης παραμένει στον 2^ο και εγώ ακόμη στο ισόγειο.. Όμως τα σπίτια εδώ στη Δύση είναι σφιχταγκαλιασμένα και -θέλοντας και μη- ακούω τη Διαμάντω, απ΄ τη διπλανή βεράντα (μπαλκόνι είναι, βεράντα τη λέμε μην έχουμε τραβήγματα, ζούμε σε άγριες εποχές..).

Η Διαμάντω, γυναίκα  Παραδοσιακού Οργάνου της Τάξης (ανώνυμο θα τον αφήσω αυτόν- έχουν δει πολλά τα μάτια μου..),  ζητάει για πέμπτο καλοκαίρι διακοπές στη Σκιάθο, γιατί φτάνει πια με τα συμπεθέρια,  που  για ένα μπάνιο έρχονται και κατσικώνονται ένα μήνα στο Βραχάτι και δεν σηκώνουν το χέρι τους ούτε για να διώξουν σφίγγα! ‘Έλεος πια με την ανιψιά του που μαρτυράει η φυσούνα  μεσημεριάτικα στα χέρια της, κι αν ακούσει άλλη μια φορά τον πατέρα (τον πεθερό της) να βροντάει τα πούλια  αναφωνώντας : «οι πολλοί μουσαφιραίοι φέρνουν γκρίνια στο σπίτι», (που σημαίνει στην επόμενη ζαριά θα σου πιάσω τη μάνα) θα  θάψει το βηματοδότη του στην αυλή. Και συμπληρώνει με φωνή μία οκτάβα κάτω : «Αν είναι να κάνω τη  δούλα… θα την κάνω εκεί που θέλω!»  

Το όργανο της τάξης, που  τέτοια ώρα, περασμένες 11, συνηθίζει να κρύβεται πίσω  από το Πελαργόνιο το πελτωτό (κοινώς: Βαμβακούλα), αν και Βάζελος,  για να μην φαίνεται στη γειτονιά η πιτζάμα με το πέτο, τη μαστιγώνει με τσουχτερά αρσενικά λόγια: «Να ξοφλήσουμε το δάνειο, Μάντα μου, και θα σε πάω όχι στη Σκιάθο, στην Καραϊβική!!»

Όσο κι αν τον αντιπαθώ,  τον  συναισθάνθηκα. Όπως αυθόρμητα κάνεις γκριμάτσα πόνου βλέποντας στην τηλεόραση εγχείρηση. Ένα κομπολόι κατάρες έχω στο χέρι για την οικονομική κατάσταση, στην οποία κατρακυλήσαμε οι περισσότεροι, αλλά τις κατάρες δεν τις καταδεχόμαστε εδώ στη Δύση. Θέλουν  συνένοχο στο έγκλημα και εμείς… δουλεύουμε μόνοι μας. 

Τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, εργατικός, έντιμος, που εξακολουθεί, παρ΄
όλους τους νονούς της εποχής, που ξαναβάφτισαν τη ρεμούλα καπατσοσύνη, να βλέπει ηθικό στίγμα στο φόνο, στην κλοπή, στην απάτη, στην  αυτοκτονία, στην παραίτηση, στην απαισιοδοξία, στην απάθεια; Υπάρχει σταγόνα αξιοπρέπειας στην αποδοχή της αδυναμίας σου να πάρεις από τη ζωή ό,τι σ΄ ευχαριστεί, ό,τι δικαιούσαι, ό,τι σου ανήκει, με μόνο εφόδιο την αυταξία σου ως ανθρώπου; Πώς πρέπει να πορευτεί και πώς να γιατροπορευτεί ο άνθρωπος που δεν έχει να αγοράσει ολοήμερο ήλιο, καθαρή θάλασσα, δροσερό αέρα, πολύχρωμο  ηλιοβασίλεμα, άγνωστο τοπίο; Από  πού να αντλήσει υπόδειγμα ζωής, όχι πια για να αλλάξει τον κόσμο, αλλά για να μην τον αλλάξει αυτός;

«Η φτώχεια είναι ο γονέας της επανάστασης και του εγκλήματος» έλεγε ο Αριστοτέλης. Για
έγκλημα δεν κάνουμε, το ξεκαθαρίσαμε, αλλά  για  επανάσταση; Ποιος είπε ότι αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου δεν κάνουν ήδη την επανάστασή τους; Ποια εκφυλισμένη ιστορική συνείδηση υπαγορεύει ότι  επανάσταση είναι να χύνεις το αίμα σου ή το αίμα του άλλου; Δεν είναι επαναστατικό σήμερα να ξυπνάς κάθε μέρα και να πηγαίνεις στη δουλειά σου, καλημερίζοντας τον  άγνωστο στη στάση του λεωφορείου; Δεν είναι επαναστατικό να γλιτώνεις στο τσακ το εγκεφαλικό με το λαομίσητο λογαριασμό της ΔΕΗ  και να αφήνεις γενναίο φιλοδώρημα στο μελαμψό παιδί στο βενζινάδικο; Δεν είναι επαναστατικό να ξυπνάς, για να ψάξεις άλλη μια μέρα για δουλειά, μια δουλειά «ό,τι να΄ναι», για να φέρεις στο σπίτι ένα πιάτο φαγητό ή να πληρώσεις τα αγγλικά του παιδιού σου;  Δεν είναι επαναστατικό μέσα  σ΄ αυτό το «ό,τι νά ΄ναι» να μην κάνεις τη δουλειά σου «όπως νά ‘ναι»; Δεν είναι επαναστατικό να πνίγεσαι μέρα-νύχτα σε αλγορίθμους και Βενιζέλους και πλαγιωμένους υποθετικούς, όταν αυτοί που σε συγχαίρουν για την εισαγωγή σου στο Πανεπιστήμιο είναι οι ίδιοι που σου έχουν κρατήσει πρώτο
τραπέζι πίστα στην ανεργία; Δεν είναι επαναστατικό να μη θες ούτε και τώρα να γίνεις σαν πολλούς απ΄ αυτούς που ζουν από σένα καλύτερα;

Δεν είναι επαναστατικό να γελάς με τα χάλια σου;

«Γιατί;;; Τι έχει το Βραχάτι;» συνεχίζει ο έρμος, ο δίμετρος όργανος σε μια απέλπιδα
προσπάθεια  να αναβάλει το χατίρι της γυναίκας του περισώζοντας και την περηφάνια του..

«Εδώ ολόκληρος  Μίκης το καταδέχεται και εσένα σου ξινίζει;»

«Ο Μίκης»;
«Ολόκληρος Μίκης»; Εμβρόντητες και εγώ και η Διαμάντω και η Ψυχολογία και η
Κοινωνιολογία…. 

Ε, τελικά, η ανέχεια, η αδικία και η περηφάνια μπορεί να τον χαλάσουν τον άνθρωπο… ή να τον
φτιάξουν… Εξαρτάται ποιος ήταν πριν…

1.Αν δεν έχεις μιλήσει με ηλεκτρολόγο αυτοκινήτων πάνω από πέντε λεπτά απαιτώντας να μην
αποκαλεί το συμπιεστή του κλιματιστικού «φαντάσου, Βάνα, ένα κουμπάκι»
2. Αν δεν έχεις αλλάξει λόγια βαριά με τον δασύτριχο μαραγκό από τη Δραπετσώνα για το ακριβοπληρωμένο μερεμέτι της κουζίνας σου που έμεινε μερεμέτι
3. Αν δεν έχεις οδηγήσει μόνη σου μέχρι το πλησιέστερο φαρμακείο, γιατί η γυάλινη κορνίζα είχε τη φιλοτιμία να σπάσει πάνω στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σου, ενώ ταυτόχρονα δίνεις κουράγιο στην ξενιτεμένη φίλη σου στο χάντς φρι
4. Αν δεν έχεις ρυθμίσει μόνη σου την κεραία, γιατί επιμένεις να έχεις αναλογικό σήμα, ανεβοκατεβαίνοντας τα σκαλιά ταράτσα-σαλόνι, σαλόνι-ταράτσα 27 φορές
5. Αν δεν έχεις εξοντώσει μόνη σου το βιονικό μαμούνι που σε καταδιώκει στη βεράντα, αναφωνώντας :«Ἁ! Για να σου πω… Δεν με ξέρεις καλά εμένανΕ.»
6. Αν δεν έχεις κουβαλήσει από το Σούπερ σαββατιάτικα τις προμήθειες μιας εβδομάδας με τα πόδια, γιατί το «φαντάσου, Βάνα, ένα κουμπάκι» τελικά «θέλει αλλαγή και θα βρούμε ένα ανταλλακτικό, βρε Βάνα μου, μη σε νοιάζει »
7. Αν δεν έχεις συντάξει μόνη σου τη φορολογική σου δήλωση,
8. Αν δεν έχεις αποκτήσει σχέση καυτού πάθους με την ξεχαρβαλωμένη πρίζα, το καμμένο ντουί, το χαλαρωμένο λαστιχάκι της βρύσης και τον μανιοκαταθλιπτικό εκτυπωτή,
9. Αν δεν έχεις σηκωθεί το χάραμα από ύποπτο θόρυβο, ψάχνοντας κάθιδρη το φακό μπρελόκ που αγόρασες απ΄ την Αντίπαρο, γιατί είχες πιει όλα τα σφηνάκια που σε κέρασαν και λυπήθηκες και τον πλανόδιο Λοκομόντο, φωνάζοντας ταυτόχρονα μέσα στο άδειο σπίτι: «Μιλτιάδη, πήγαινε να δεις!!!!», μπας και φοβηθεί ο κλέφτης, ενώ ο μόνος Μιλτιάδης που ξέρεις αναπαύεται από το 489 π.Χ.

τότε

δεν ξέρεις τι θα πει ζωή και πόσο κάνει η ανεξαρτησία…

Εγώ στη θέση σου

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,
θα έκλαιγα από ηδονή,
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση,
δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα,
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία
πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,
θα έφευγα για πάντα από σένα,
από εκεί,
μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι,
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ,
θα απαντούσα στα μηνύματά μου,
στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα,
θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας,
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,
εγώ στη θέση σου.