Κοριτσάκι μου
θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας

για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ` τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ` αγκάθι κ` ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.

Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ` έχεις δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό.

Κοιμήσου.

Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.

Είναι μακρύς
μακρύς, μακρύς ο δρόμος

The Poor Poet, 1837 Carl Spitzweg

Στη Σταυρούλα

Έφτασα  (απ)αισίως τα 77!! Ποτέ δεν το φανταζόμουν με τόσο που κάπνιζα. Πέρασα την επικίνδυνη στροφή της υγείας στα 20. Δεν κάπνισα στην εφηβεία, ούτε καν,  για να δω πώς είναι. Και, βέβαια, σε καμία περίπτωση, δεν κάπνισα, για να με αποδεχτεί η τρελοπαρέα μου, που είχε ούτως ή άλλως το χούι να προσελκύει όλους τους αυθάδεις, αιρετικούς και αγυριστοκέφαλους τύπους. Όλοι μέσα στην τουαλέτα για κάπνισμα στα διαλείμματα, εγώ στο προαύλιο. Στα αριστερά μου  μια  αγνώστου προελεύσεως και σκανδαλιστικού σχήματος πόα, και στα δεξιά μου ο Αλέξανδρος Β. Εκείνος να λύνει τις ψαγμένες ασκήσεις που δημοσίευσε η Ελεθεροτυπία και εγώ να κάνω σύνταξη στο άγνωστο. Στα σκαλάκια, στα αλήθεια, σαν τα τρελά πουλιά. Συνέχεια ανάγνωσης