Τον πρωτογνώρισα
στον Πειραιά. Είχα κατέβει στο λιμάνι να πάρω το βαπόρι για την Κρήτη.
Κόντευε να ξημερώσει. Έβρεχε. Φυσούσε δυνατή σοροκάδα κι έφταναν
οι πιτσιλιές της θάλασσας στο μικρό καφενεδάκι. Κλειστές οι
τζαμόπορτες, μύριζε ο αγέρας ανθρώπινη βόχα* και φασκόμηλο. Έκανε όξω κρύο και τα τζάμια είχαν παχνιστεί*
από τις ανάσες. Πέντ’ έξι θαλασσινοί ξενυχτισμένοι, με τις
καφετιές από γιδότριχα φανέλες, έπιναν καφέδες και φασκόμηλα και
κοίταζαν από τα θαμπωμένα τζάμια τη θάλασσα.
Τα ψάρια, παραζαλισμένα από τα
χτυπήματα της φουρτούνας, είχαν βρει καταφύγι χαμηλά στα ήσυχα νερά και
περίμεναν πότε να γαληνέψει ο κόσμος απάνω· κι οι ψαράδες,
στριμωγμένοι στους καφενέδες, περίμεναν κι αυτοί πότε να πάψει η θεϊκιά
ταραχή, να ξεφοβηθούν και ν’ ανέβουν στο πρόσωπο του νερού τα
ψάρια να τσιμπήσουν. Oι γλώσσες, οι σκορπιοί, τα σελάχια, γυρνούσαν από
τις νυχτερινές επιδρομές τους να κοιμηθούν. Ξημέρωνε. […]
Ό,τι απ’ όλα μου ‘κανε εντύπωση ήταν τα μάτια του, περγελαστικά, θλιμμένα, ανήσυχα, όλο φλόγα. Έτσι μου φάνηκαν.
Ευτύς ως έσμιξαν οι ματιές μας,
θαρρείς και βεβαιώθηκε πως εγώ ήμουν αυτός που ζητούσε, κι άπλωσε το
χέρι αποφασιστικά κι άνοιξε την πόρτα. Πέρασε ανάμεσα από τα
τραπέζια με γοργό ελαστικό περπάτημα κι ήρθε και στάθηκε από πάνω μου.
– Ταξίδι;, με ρώτησε. Για πού, με το καλό;
– Για την Κρήτη. Γιατί ρωτάς;
– Με παίρνεις μαζί σου;
Τον κοίταξα με προσοχή. Βουλιαγμένα μάγουλα, χοντρή μασέλα, εξογκωμένα ζυγωματικά*, ψαρά* κατσαρωμένα μαλλιά, μάτια που σπίθιζαν*.
– Γιατί; τι να σε κάμω;
Σήκωσε τους ώμους.
– Γιατί! Γιατί!, έκαμε με
περιφρόνηση. Δεν μπορεί τέλος πάντων ο άνθρωπος να κάμει κάτι και χωρίς
γιατί; Έτσι, για το κέφι του. Να, πάρε με, ας πούμε, μάγερα· ξέρω
και φτιάνω κάτι σούπες!…
Έβαλα τα γέλια. Μου άρεσαν οι τσεκουράτοι*
τρόποι και τα λόγια του· μου άρεσαν κι οι σούπες. Δε θα ‘ταν άσκημο,
συλλογίστηκα, να τον πάρω μαζί μου το γέρο ετούτον κρεμανταλά* στο μακρινό έρημο ακρογιάλι. Σούπες, γέλια, κουβέντες… Φαίνουνταν πολυταξιδεμένος,πολυζωισμένος Σεβάχ Θαλασσινός· μου άρεσε.
– Τι συλλογιέσαι;, μου κάνει,
κουνώντας τη χοντρή του κεφάλα. Κρατάς και του λόγου σου ζυγαριά, ε;
Ζυγιάζεις με το δράμι, ε; Μωρέ, πάρε απόφαση, κατά διαόλου οι
ζυγαριές!
Στέκουνταν από πάνω μου μαντράχαλος, κοκαλιάρης, και κουράζουμουν να σηκώνω το κεφάλι να του μιλώ. Έκλεισα τον Ντάντε*.
– Κάτσε, του είπα· παίρνεις ένα φασκόμηλο;
Κάθισε· απίθωσε με προσοχή τον μπόγο του στη διπλανή καρέκλα.
– Φασκόμηλο;, έκαμε περιφρονητικά. Έλα εδώ, καφετζή· ένα ρούμι!
Ήπιε το ρούμι ρουφιά ρουφιά· το
κρατούσε πολλήν ώρα στο στόμα του να το χαρεί, κι έπειτα το άφηνε αγάλια
να κατεβαίνει καινα του ζεσταίνει τα σωθικά. «Φιλήδονος, συλλογίστηκα,
μερακλής…»
– Τι δουλειά κάνεις;, τον ρώτησα.
– Όλες τις δουλειές· του ποδαριού, του χεριού, του κεφαλιού, όλες. Αυτό μας έλειπε τώρα και να διαλέγουμε.
– Πού δούλευες τώρα τελευταία;
– Σ’ ένα μεταλλείο. Είμαι, να ξέρεις, καλός μιναδόρος*·
καταλαβαίνω από μέταλλα, βρίσκω φιλόνια, ανοίγω γαλαρίες, κατεβαίνω
στα πηγάδια, δε φοβούμαι. Δούλευα καλά, έκανα τον αρχιεργάτη,
παράπονο δεν είχα· μα να που ο διάβολος έβαλε την ουρά του. Το
περασμένο Σαββατόβραδο ήρθα στο κέφι, και μια και δυο κινώ, βρίσκω τον
ιδιοχτήτη που ‘χε έρθει εκείνη τη μέρα να μας επιθεωρήσει και τον
σπάζω στο ξύλο.
– Μα γιατί; τι σου ‘καμε;
– Εμένα; τίποτα! Μα τίποτα, σου λέω! Πρώτη φορά τον έβλεπα τον άνθρωπο. Μας μοίρασε και τσιγάρα, ο κακομοίρης.
– Τότε λοιπόν;
– Oυ, κάθεσαι και ρωτάς! Έτσι
μου κάπνισε, βρε αδερφέ! Από της μυλωνούς τον πισινό ζητάς ορθογραφία. O
πισινός της μυλωνούς είναι ο νους του ανθρώπου.
Είχα διαβάσει πολλούς ορισμούς
του νου του ανθρώπου· τούτος μου φάνηκε ο πιο καταπληχτικός, και μου
άρεσε. Κοίταξα τον καινούριο σύντροφο· το πρόσωπό του ήταν
γεμάτο ζάρες, σκαλισμένο, σαρακοτρυπημένο*,
σα να το ‘χαν φάει τα λιοβόρια κι οι βροχές. Ένα άλλο πρόσωπο,
ύστερα από λίγα χρόνια, μου ‘καμε την ίδια εντύπωση, δουλεμένου,
δυστυχισμένου ξύλου: το πρόσωπο του Παναΐτ Ιστράτη*.
– Και τι έχεις στον μπόγο; Τρόφιμα; ρούχα; εργαλεία;
O σύντροφός μου σήκωσε τους ώμους, γέλασε.
– Πολλά φρόνιμος μου φαίνεσαι, είπε, και να με συμπαθάς.
Χάιδεψε με τα μακριά σκληρά του δάχτυλα τον μπόγο.
– Όχι, πρόστεσε· είναι σαντούρι.
– Σαντούρι! Παίζεις σαντούρι;
– Όταν με σφίξουν οι φτώχειες,
γυρίζω τους καφενέδες και παίζω σαντούρι. Τραγουδώ κιόλα κάτι παλιούς
κλέφτικους σκοπούς, μακεδονίτικους. Κι ύστερα βγάζω δίσκο· να,
το σκούφο τούτον, και μαζεύω δεκάρες.
– Πώς σε λένε;
– Αλέξη Ζορμπά. Με λένε και
Τελέγραφο, για να με πειράξουν που ‘μαι μακρύς μακρύς καλόγερος και πίτα
η κεφαλή μου. Μα δεν πάνε να λένε! Με φωνάζουν και Τσακατσούκα,
γιατί μια φορά πουλούσα κολοκυθόσπορους καβουρντισμένους. Με λένε και
Περονόσπορο, γιατί όπου πάω, λέει, τα κάνω μπούλβερη και κουρνιαχτό*. Έχω κι άλλα παρατσούκλια, μα άλλη ώρα…
– Και πώς έμαθες σαντούρι;
– Εγώ ήμουν είκοσι χρονών. Σ’
ένα πανηγύρι του χωριού μου, πέρα, στη ρίζα του Όλυμπου, άκουσα για
πρώτη φορά σαντούρι. Πιάστηκε η αναπνοή μου. Τρεις μέρες έκαμα
να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. «Τι έχεις, μωρέ;», μου κάνει ο πατέρας
μου, ο Θεός να συχωρέσει την ψυχή του. «Εγώ θέλω να μάθω
σαντούρι! – Μωρέ, δεν ντρέπεσαι; Κατσίβελος*
είσαι; όργανα θα παίζεις; – Εγώ θέλω να μάθω σαντούρι!…». Είχα
κομπόδεμα μερικά παραδάκια, για να παντρευτώ, σαν έρθει η ώρα. Παιδί
πράμα, βλέπεις, παλαβός, το αίμα έβραζε, ήθελα παντριγιά ο ερίφης*!
Έδωκα ό,τι είχα και δεν είχα, κι αγόρασα ένα σαντούρι. Να, ετούτο εδώ
που βλέπεις. Έφυγα μαζί του, πήγα στη Σαλονίκη, βρήκα ένα
μερακλή Τούρκο, τον Ρετσέπ-εφέντη, το δάσκαλο του σαντουριού. Πέφτω στα
πόδια του. «Τι θες, μωρέ ρωμιόπουλο;», μου κάνει. «– Εγώ θέλω να
μάθω σαντούρι! – Ε, και γιατί μαθές πέφτεις στα πόδια μου; – Γιατί δεν
έχω παράδες*
να σε πλερώσω! – Έχεις μεράκι για σαντούρι; – Έχω. – Ε, κάτσε,
μωρέ, κι εγώ δε θέλω πλερωμή!». Έκατσα μαζί του ένα χρόνο κι έμαθα. O
Θεός ν’ αγιάσει τα κόκαλά του, θα ‘χει πια πεθάνει. Αν ο Θεός
βάζει στην Παράδεισο και σκύλους, ας βάλει και τον Ρετσέπ-εφέντη. Από
τον καιρό που έμαθα σαντούρι, γίνηκα άλλος άνθρωπος. Όταν έχω
σεκλέτια*
ή όταν με ζορίσει η φτώχεια, παίζω σαντούρι κι αλαφρώνω. Όταν παίζω,
μου μιλούν και δεν ακούω· κι αν ακούσω, δεν μπορώ να μιλήσω. Θέλω,
θέλω, μα δεν μπορώ.
– Μα γιατί, Ζορμπά;
– Ε, σεβντάς*!
Η πόρτα άνοιξε· η βουή της
θάλασσας μπήκε πάλι στον καφενέ, τα πόδια και τα χέρια τουρτούρισαν.
Βολεύτηκα πιο βαθιά στη γωνιά μου, τυλίχτηκα στο παλτό μου,
ένιωσα αναπάντεχη ευδαιμονία. «Πού να πάω;, συλλογίστηκα· καλά είμαι
εδώ. Χρόνια να βαστάξειετούτη η στιγμή».
Κοίταξα τον παράξενο μουσαφίρη*
μπροστά μου· το μάτι του ήταν καρφωμένο απάνω μου· μικρό, στρογγυλό,
κατάμαυρο· με κόκκινες φλεβίτσες στο ασπράδι· ένιωθα με τρυπούσε
και μ’ έψαχνε αχόρταγο.
– Λοιπόν;, έκαμα· κι ύστερα;
O Ζορμπάς σήκωσε πάλι τους κοκαλιάρικους ώμους.
– Δε βαριέσαι!, είπε· μου δίνεις ένα τσιγάρο;
Του ‘δωκα. Έβγαλε από το γιλέκο του τσακμακόπετρα και φιτίλι, άναψε. Τα μάτια του μισόκλεισαν ευχαριστημένα.
– Παντρεύτηκες;
– Άνθρωπος δεν είμαι; Άνθρωπος,
πάει να πει στραβός· έπεσα κι εγώ με τα μούτρα στο λάκκο, όπου έπεσαν κι
οι μπροστινοί μου.Παντρεύτηκα. Πήρα την κατρακύλα. Έγινα νοικοκύρης,
έχτισα σπίτι· έκαμα παιδιά. Bάσανα! Μα ας είναι καλά το σαντούρι.
– Έπαιζες σπίτι να πάν’ οι πίκρες κάτω;
– Ε, μωρέ, πώς φαίνεται πως δεν
παίζεις κανένα όργανο. Τι ‘ναι αυτά που τσαμπουνάς; Στο σπίτι είναι
σκοτούρες, γυναίκα, παιδιά· τι θα φάμε, πώς να ντυθούμε, τι θ’
απογίνουμε; Κόλαση! Και το σαντούρι θέλει καλή καρδιά. Άμα μου πει εμένα
η γυναίκα μου περίσσιο λόγο, τι καρδιά θες να ‘χω να παίξω
σαντούρι; Άμα τα παιδιά πεινούν και νιαουρίζουν, κόπιασε του λόγου σου
να παίξεις. Το σαντούρι θέλει να συλλογιέσαι μονάχα σαντούρι– κατάλαβες;
(Η συνέχεια από την Αναστασία Τσ. )
Τα μικρά κουρασμένα μάτια του Ζορμπά καρφώθηκαν στον
Ντάντε.
-Κι αυτό εκεί τι είναι;
-Είναι ένα ποίημα από έναν σπουδαίο
Ιταλό ποιητή. Η ιστορία που αφηγείται ξεκινά, όταν…
-Ρώτησα ‘γω τι γράφει; Πες μου βρε τι
είναι!
-Τι…είναι; άρθρωσα μπερδεμένα. Η
απάντηση που γύρευε δεν ήταν: «Είναι ένα βιβλίο». Το ήξερε πολύ καλά αυτό…
-Αυτό είναι το πάθος σου μωρέ ή όχι;
μου κάνει διακόπτοντας τις σκέψεις μου. Τόσο σ΄ αρέσει να διαβάζεις;
-Συγγραφέας είμαι. Λογικό δεν είναι;
-Τι χαρά βρίσκεις σε λίγα χαρτιά και
μελάνι; Μα γιατί σε τραβάει αυτό;
-Γιατί! Γιατί! ειρωνεύτηκα… Ο
σύντροφός μου χασκογέλασε εντυπωσιασμένος. Κατάλαβε ότι ήδη είχα μάθει δυο-τρία
πράγματα απ’ αυτόν. Μου ξέφυγε ένα γελάκι. Σήκωσε το τσιγάρο του λες και έκανε
πρόποση προς τιμήν μου.
-Σοβαρά, όμως…Θέλω να ξέρω. Το
σαντούρι με συντροφεύει παντού. Στις χαρές και στις λύπες.
-Τα βιβλία είν’ ο τρόπος μου να
ξεφεύγω…Να ξεχνώ τα άγχη και τα βάσανα της ζωής. Κάθε ιστορία είναι μαγευτική
–ίσως και διδακτική. Δεν …ξέρω να το εξηγήσω, αλλά το πράγμα αυτό είναι…
-Τι κάθεσαι και διαβάζεις, μωρέ! Θα
γνωρίσεις τη ζωή απ’ τα βιβλία; Απ’ τα μάτια κάποιου άλλου; Τράβα και δες τον
κόσμο μόνος σου! Πάρε με κι εμένα μαζί να σου παίζω σαντούρι. Κι αν τα βιβλία
είν’ το πάθος σου, πρώτα ζήσε. Κάνε λάθη, για να μάθεις και μετά γράψε για τις
περιπέτειές σου. Άντε! Πάμε, λοιπόν;
Αναστασία Τσ.
Γυμνάσιο Πετρούπολης
