«Στο Σωφρονιστικό Κατάστημα του Ντούλινγκ, μια μέρα σαν κι αυτή», Βασιλεία Μ.

Η νύχτα έχει
πέσει στη μικρή πόλη του Ντούλινγκ  και
στο Σωφρονιστικό κατάστημα γυναικών η Διευθύντρια, Τζάνις Κόουτς, συμμαζεύει το
γραφείο της πριν φύγει για το σπίτι της. Ξαφνικά, η πόρτα του γραφείου χτυπά και
πριν προλάβει καν να απαντήσει, η πόρτα ανοίγει και εισέρχεται στο δωμάτιο ο Υποδιευθυντής
και πρώην Αστυνομικός Λόρενς Χικς. Ιδρωμένος και λαχανιασμένος ανακοινώνει στην
Τζάνις πως η Σερίφης του Ντούλινγκ, Λάιλα 
Νόρκος, έστειλε μια νέα κρατούμενη, για να διανυκτερεύσει εκεί μέχρι το
πρωί να γίνει η τελική της ανάκριση. Η Τζάνις εκνευρισμένη που δεν θα πάει πάλι
σπίτι της νωρίς, κάθετΑΙ με δύναμη στην καρέκλα της, κάνοντάς την να βγάλει ένα
ενοχλητικό τρίξιμο.

       
Φέρε την πάνω να τελειώνουμε! Είπε
αγανακτισμένη.

Η Τζάνις Κόουτς
είναι γενικότερα πολύ απαιτητικός άνθρωπος και θέλει τα πάντα να γίνονται με
τον δικό της τρόπο. Κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνεις καθόλου από την εμφάνισή
της! Είναι περίπου 1,60
m, με μακριά καστανά μαλλιά, τα οποία μοιάζουν με
θάμνο, λόγο της πυκνής  μπούκλας. Τα
μάτια της είναι πράσινα αμυγδαλωτά και πάντα μαζί της στην δουλειά κουβαλάει
δύο αλλαξιές ρούχα. Η πρώτη αλλαξιά είναι πάντα ρούχα για κόκκινο χαλί, ενώ η
δεύτερη είναι πρόχειρα καθημερινά ρούχα, τα οποία φοράει αντί για πιτζάμες,
στην μεσημβρινή της ανάπαυση. Διευθύντρια είναι η  δεύτερή της δουλειά. Κανονικά είναι
επιχειρηματίας, όμως δεν ήθελε να αφήσει την Βανέσα ΛάμπλεΪ να διευθύνει τις γυναικείες
φυλακές. Ο λόγος είναι πως απλώς δεν την συμπαθεί! Επιπλέον, δεν πιστεύει πως
όλοι μπορούν να γίνουν Διευθυντές ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης.
Παράξενη χωρίς όρια! Αν η παραξενιά μπορεί να έχει όρια… Άρωμα δεν φοράει ποτέ!
Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αρώματα για εκείνη είναι βρομιάρηδες και τελείως
ακατάστατοι. Τέλος, όλα τα προσωπικά της αντικείμενα πάνω στο γραφείο πρέπει να
είναι όλα κι όλα πέντε! Έχει πάντα τον μονόκερό της, την Κάιλη, και τα τέσσερα
αρκουδάκια της, την Κιμ, την Κόρτνεϊ, την Κλόι και την Κένταλ.

Ο Λόρενς
επιτέλους έφερε την νέα κρατούμενη. Μόλις η Τζάνις την αντίκρισε, την
αναγνώρισε αμέσως!

       
Αποκλείεται! Δεν πιστεύω στα μάτια μου!
Έιντζελ Φιτζρόι εσύ είσαι;

       
Γεια σου και εσένα Τζάνις. Χρόνια πολλά
έχουν περάσει από την τελευταία φορά που σε είδα. 

       
Μα καλά τι έγινε εσύ κρατούμενη; Σίγουρα
κάποιο λάθος θα έγινε! Περίμενε ένα λεπτό να κάνω ένα τηλεφώνημα! Και τι είναι
αυτά που φοράς; Μην ανησυχείς θα σου δώσω εγώ ρούχα!

       
Όχι, Τζάνις δεν χρειάζεται να κάνεις
τίποτα από αυτά για μένα! Το μόνο που θα ήθελα είναι να κοιμηθώ. Είχα μια
πραγματικά εξαντλητική μέρα!

       
Τι είναι αυτά που λες; Δεν πρέπει να
είσαι εδώ! Το δικηγορικό γραφείο των γονιών σου δεν μπορεί να μείνει χωρίς Διευθύντρια!

       
Όχι Τζάνις! Τα πράγματα έχουν αλλάξει!
Δεν έχω πια δικηγορικό γραφείο.

       
Τι; Αααααα κατάλαβα! Κάνεις καριέρα ως
μοντέλο! Για αυτό αδυνάτισες τόσο! Ξέρω πάντα το ήθελες! Τέλεια, άμα θες….

       
Τζάνις είμαι άστεγη! Φωνάζει δυνατά η
‘Έιντζελ. Ο Λόρενς πετάγεται ξαφνικά και 
της πιάνει το μπράτσο σφιχτά!

       
Αποκλείεται εσύ…. Καταφέρνει να
ψιθυρίσει η Τζάνις.

       
Ναι κι όμως είμαι! Και τώρα έγινα και
κλέφτρα! Δεν αναρωτήθηκες γιατί είμαι εδώ; Λοιπόν έκλεψα έναν …πολύ πλούσιο
κύριο. Βλέπεις, δεν ήθελα στ΄ αλήθεια να δουλέψω ως μπέιμπι σίτερ! Αυτό που
πραγματικά ήθελα ήταν να έρθω πιο κοντά στα λεφτά του!

Ο Λόρενς ξεφυσά δυνατά, σκουπίζει το κούτελό του από
τον ιδρώτα και κάθεται στον καναπέ ανάμεσα στις δύο γυναίκες. Η Τζάνις
δακρύζει!

       
Πάντα σε θαύμαζα, είπε. Πάντα ήθελα να
γίνω πλούσια όπως ήσουν εσύ! Το θυμάσαι, έτσι; Εγώ ένα μικρό φτωχό κορίτσι και
εσύ φίλη μου! Το ήθελα τόσο μα τόσο πολύ! 

       
Το ξέρω! Και να που έγινες Διευθύντρια!

       
Και επιχειρηματίας, είπε γελώντας μέσα
από τα κλάματά της η Τζάνις.

       
Χαχαχαχχχ! γέλασε και η Έιντζελ. Βλέπεις
πώς τα φέρνει η ζωή; Οι ρόλοι αντιστρέφονται!

       
Μην φοβάσαι καλή μου φίλη παιδική! Θα
πληρώσω εγώ το κλεμμένο ποσό και δεν θα μπεις φυλακή! Έλα να μείνουμε μαζί, έχω
τα πάντα! Και δεν ακούω λέξη! Τώρα θα σου ξεπληρώσω όλα όσα έκανες εσύ για
εμένα τότε!

Έτσι οι δύο φίλες μετακόμισαν μαζί,
περνούσαν υπέροχα και χαίρονταν που η ζωή της ήθελε μαζί! Αν τώρα αναρωτιέστε
τι έκανε ο Λόρενς με το όλο θέμα, θα σας πω! Τίποτα! Ξέρει από πρώτο χέρι πως
κανείς δεν πρέπει να επεμβαίνει στα 
θέματα των γυναικών! Γιατί λοιπόν να ενδιαφερθεί; Για να απολυθεί;
Σίγουρα όχι! Έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες ξέρουν να λύνουν τα προβλήματά τους
μόνες τους!  


Βασιλεία Μ.

μαθήτρια γ΄γυμνασίου  

 

Άσκηση δημιουργικής γραφής, πάνω στον Παχύ και τον Αδύνατο, του Α. Π. Τσέχωφ

Κώστας Βάρναλης

 

Πολυτεχνείο. Πρώτη Επέτειος 17ης Νοέμβρη. Ο Ρίτσος απαγγέλλει και εκατομμύρια τραγουδούν.

Η εξομολόγηση του φυγά, Χουάν Βιθέντε Πικέρας

Είμαι ευτυχισμένος μόνο σαν φεύγω.
Όχι ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, με δρόμους κλειστούς,
μα ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί, στο ’να σπίτι ή στ’ άλλο,
και τα δυο κατά προτίμηση αλλωνών.

Δεν μπορώ πια, ούτε θέλω, να μένω ήσυχος.
Ούτε τώρα ούτε μετά. Ούτε εδώ ούτε εκεί.
Εκεί που τέλος πάντων είσαι εσύ,
όποια και να ’σαι εσύ, το όνομά σου βάλε
στα χείλη μου τα διψασμένα, τα αχόρταγα.

Εγώ δεν είμαι εγώ ούτε έχω σπίτι.
Δεν λέω πια, γιατί ποτέ δεν ήμουν,
ποτέ δεν είχα, πάντα ήμουν ξένος
μέσα μου ή έξω μου. Είμαι αυτός που δεν:
ο αλήτης που κοιμάται κάτω απ’ το γεφύρι
που τις όχθες μου ενώνει και το περνώ
χωρίς σταματημό, μέρα και νύχτα.

Γράφω γιατί ψάχνω, γιατί ελπίζω.
Όμως πια δεν ξέρω τι, τό ’χω ξεχάσει.
Ελπίζω πως γράφοντας, κάποια στιγμή
θα θυμηθώ. Επιμένω κόντρα στους καιρούς.

Αγωνιώ ανάμεσα σε παρενθέσεις
σε τόπο ζωντανό, χρόνο νεκρό
κάποιας ελπίδας, ανάμεσα σε δύο εδώ.

Ποτέ σε κάτι μα ανάμεσα. Άσε με,
όποια και να ’σαι εσύ, στην ησυχία μου
ή τέλειωνε πια μαζί μου και με το μέλι το πικρό
του να είμαι μόνος μιλώντας μόνος.

Αποφάσισα να μην αποφασίζω,
να μην είμαι πουθενά αλλά στον δρόμο,
σε γεφύρια, σε πλοία, σε τρένα
όπου θα είμαι απλώς ο επιβάτης
που ξέρω πως είμαι, και να αισθάνομαι
πως με ανησυχεί η γαλήνη,
πως η ησυχία με τρομάζει,
πως η ασφάλεια δεν με ενδιαφέρει,
κι ευτυχισμένος είμαι μόνο στη φυγή.

 

Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης

 

[ Ένας καιρός ανάποδος], Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου

 

Daughters of Robin Hood, Anna Berezovskaya, 2011

 

Ζουν ακόμα ο πατέρας και η μάνα μου.

Μα πού να ’ναι ο μπαμπάς και η μαμά;

 

Σε μια δασωμένη εποχή κατοικούν

τα κορίτσια που υπήρξα,

σε μια περασμένη εξοχή,

σε μια πατρίδα στο χρόνο

που δεν μπορώ να επιστρέψω.

 

Ένας καιρός ανάποδος

με τραβάει στ’ ανοιχτά.

Κι απομακρύνονται παραλίες και κήποι.

Γερνώ, ξενιτεύομαι 

 

 Του λιναριού τα πάθη -Ο μέγας μυρμηγκοφάγος,Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου, Εκδ. Άγρα

 

2020… Καραντίνα

«Έναν στίχο», Παναγιώτης Μπενέας

 

«Έναν στίχο»

                                                                                               Σε κάποιο καφέ.

 

Έφεγγε έξω καταρρακτωδώς.

Λεμονανθούς, της άνοιξης 

στομφώδη ραβασάκια,

καταχώνιαζε στο διάβα μου

το αγγελιαφόρο αεράκι.

Κάτω από το υπόστεγο εκείνος

για να μην τον πιτσιλά το φως.   

 

Στο βάθος της ματιάς του –εάν

καλοκοιτούσες– λειτουργούσε

ένα ιδιόκτητο φθινόπωρο 

με δύο τρεις θαμώνες γρίφους.

Χασομέρησα μαζί τους κάμποσο

και φεύγοντας παρήγγειλα

στον γραφικό του χαρακτήρα

έναν στίχο.

Πήρε τότε ανά χείρας μιαν απόδειξη

–ακρίβυνε πολύ να τον μαντεύω–

κι άρχισε όπισθεν να εξυπηρετεί

την έμπνευσή μου.  

 

Γραφικός πολύ ο χαρακτήρας του.

Και ιδού η απόδειξη.  

 

Οι γλώσσες έχουν σημασία

 

Η ιστορία της Ευρώπης από το 1000- 2020

Συνέχεια ανάγνωσης

Ελένη, ΠΡΟΛΟΓΟΣ, 2η ΣΚΗΝΗ (στ. 83- 191), Εθνικό Θέατρο 1977

 

Μετάφραση: Τάσος Ρούσσος,
Σκηνοθεσία: Αλέξης Σολομός
Μουσική: Ιάννης Ξενάκης
Ελένη η Άννα Συνοδινού

 

Τεύκρος ο Νίκος Τζόγιας

Συνέχεια ανάγνωσης

Φόρτωση περισσότερων

This site is protected by wp-copyrightpro.com