Παράσταση Ψυχών Απόντων, Χρήστος Μποκόρος

Πέτρες επήρα και κλαδιά
τα φύτεψα στην αμμουδιά
Και μια ψυχή μελέτησα
το λόγο δεν αθέτησα
Με τον καιρό με τον καιρό
έγινε αλήθεια τ’ όνειρο

Οι πέτρες μεγαλώσανε
και τα κλαδιά φυτρώσανε
Τα κυπαρίσσια τα κελιά
σου τα ‘κανα παραγγελιά
Τις πόρτες τις αμπάρες σου
και τις οχτώ καμάρες σου
Στο μέρος το πιο δροσερό
έστησα το καμπαναριό
Και κύματα και κύματα
γύρω σου τ’ άσπρα μνήματα
Έλα Κυρά και Παναγιά
με τ’ αναμμένα σου κεριά
Δώσε το φως το δυνατό
στον Ήλιο και στο Θάνατο.

Ποστάρω επιμελώς.
Στήνω τους τένοντες και τις αρθρώσεις –
φωτογραφίες,
σπάνια ρήματα, ανέκδοτα ποιήματα,
πολυσυλλαβικά επίθετα σε δόσεις.
Φτιάχνω το δικό μου τέρας του Φράνκενσταϊν,
το ταΐζω ό,τι βρω.

Κάθε μέρα μεγαλώνει και ψηλώνει
ένα μέτρο τη φορά.
Κι αυτό με αφορά,
καθώς το ψηφιακό μου
τέρας άρχισε να μ’ αψηφά.
Και χωρίς αμφιβολία,
άλλη σκέψη ή δυσκολία,
το σαρκοφάγο,
περίτεχνο,
πλάσμα μου, σύντομα θα με καταπιεί.

Από τη συλλογή “2017”, Εκδόσεις Κύφαντα, 2019

Καματριάδες, Εύβοια, Αύγουστος 2021, Φωτογραφία: Νίκος Χριστοφάκης

Έξοδος

Έφυγα από την Εύβοια ένα απόγευμα που 

φυσούσε ανατολικός άνεμος.

Έφυγα από αυτές που με συνόδευαν. 

Αυτές που έκλαιγαν. 

Αέρας τις σπρώχνει τώρα σε τάφρο. 

Σκόνη γεννούν τα χορτάρια. 

Τα μάρμαρα, αργό και ύπουλο στεγνώνει το φως.

Το Δάσος έγινε ένα.

Ακούω τα Ελάφια μου σε σκοτεινές σπηλιές να πέφτουν.

Τα Ερπετά συστρέφονται, καθώς η Εύβοια αποπλέει.

Νατάσα Χατζιδάκι, Άρτεμις, Στις εξόδους των πόλεων

Πηγή- Κυκλοδίωκτοςς

Φωτο: Εύβοια, Μωβ κιμωλία

Το εγκώμιο της θαλάσσης

Ι

Ἡ θάλασσα εἶναι ἡ μόνη μου ἀγάπη. Γιατί ἔχει τὴν ὄψη τοῦ ἰδανικοῦ. Καὶ τ᾿ ὄνομά της εἶναι ἕνα θαυμαστικό.

Δὲ θυμᾶμαι τὸ πρῶτο ἀντίκρισμά της. Χωρὶς ἄλλο θὰ κατέβαινα ἀπὸ μία κορφή, φέρνοντας ἀγκαλιὲς λουλούδια. Παιδὶ ἀκόμα, ἐσκεπτόμουν τὸ ρυθμὸ τοῦ φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στὴν ἀμμουδιά, ἐταξίδευα μὲ τὰ καράβια ποὺ περνοῦσαν. Ἕνας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οἱ αὖρες μοῦ ἄγγιζαν τὰ μαλλιά. Ἄστραφτε ἡ μέρα στὸ πρόσωπό μου καὶ στὰ χαλίκια. Ὅλα μοῦ ἦταν εὐπρόσδεκτα: ὁ ἥλιος, τὰ λευκὰ σύννεφα, ἡ μακρινὴ βοή της.

Ἀλλὰ ἡ θάλασσα ἐπειδὴ ἤξερε, εἶχε ἀρχίσει τὸ τραγούδι της, τὸ τραγούδι της ποὺ δεσμεύει καὶ παρηγορεῖ.

Εἶδα πολλὰ λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες ἐπήγαιναν δῶθε κεῖθε σὰν εὔθυμοι μικροὶ μαθητές. Κουρασμένα πλοῖα, μὲ ὀνόματα περίεργα, ἐξωτικά, ὕψωναν κάθε πρωὶ τὴ σκιά τους. Ἄνθρωποι σκεφτικοί, ὥριμοι ἀπὸ τὴν ἅλμη, ἀνέβαιναν σταθερὰ τὶς ἀπότομες, κρεμαστὲς σκάλες. Ἄγρια περιστέρια ζυγίζονταν στὶς κεραῖες.

Ὕστερα ἐνύχτωσε. Μιὰ κόκκινη γραμμὴ στὸν ὁρίζοντα, μόλις ἔβρισκε ἀπάντηση στὶς ράχες τῶν μεγάλων, ἀργῶν κυμάτων. Ἐσάλευαν σὰν ἀπὸ κάποια μυστική, ἐσωτερικὴ αἰτία, καὶ ἅπλωναν πλησιάζοντας, γιὰ νὰ σπάσουν ἀπαλά, βουβά. Ὅλα τ᾿ ἄλλα — ὁ οὐρανός, τὰ βουνὰ ἀντίκρυ, τὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος — ἕνα τεράστιο μαῦρο παραπέτασμα.

ΙΙ

Ἔζησε κανεὶς θλιβερὰ πράγματα. (Σπίτια μαῦρα, κλειστά. Ἀναιμικά, ἐξόριστα δέντρα τοῦ δρόμου. Ἡ «μαντάμα» μετράει ἀπογοητευμένη τὶς μάρκες της. Στὴν πλατεία οἱ λοῦστροι, κουρασμένοι νὰ κάθονται, σηκώνονται καὶ παίζουν μεταξύ τους. Ὁ νέος νομάρχης, μὲ μονόκλ, ἐπροσφώνησε τοὺς ὑπαλλήλους. Δίπλα ἐξύπνησαν γιὰ νὰ πάρουν τὸ τρένο. Ποτὰ ἀνδρῶν 10 δρ., ποτὰ γυναικῶν 32,50 δρ.) Στὸν ἄνεμο ἀνοίγει ἕνα παράθυρο, κ᾿ ἔρχεται μπροστά μας. Ὅλα ξεχνιοῦνται. Εἶναι ἐκεῖ, ἄσπιλη, ἀπέραντη, αἰώνια. Μὲ τὸ πλατύ της γέλιο σκεπάζει τὴν ἀσχήμια της. Μὲ τὴ βαθύτητά της μυκτηρίζει. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἐμπόρου πεθαμένη καὶ περπατεῖ. Ἡ ψυχὴ τῆς κοσμικῆς κυρίας φορεῖ τὰ πατίνια της. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου λούζεται στὴν ἁγνότητα τῆς θαλάσσης. Βρίσκει ἡ νοσταλγία μας διέξοδο καὶ ὁ πόνος μας τὴν ἔκφρασή του.

Ποιήματα και πεζά, Κώστας Γ. Καρυωτάκης, Εκδ. Γράμματα, 2001

                                                             Κατάδυση στο Ναυάγιο: Ποιήματα 1971-1972, Adrienne Rich
Μετάφραση: Μαργαρίτα Παπαγεωργίου

Γλυπτό: Peter and Sue Hill

  Μέσα στο σιωπηλό δάσος

«Μέσα στο σιωπηλό δάσος, δεν ήρθε ακόμα η νύχτα και η θύελλα της θλίψης δεν έχει προσβάλει ακόμα τα φύλλα. Μέσα στο σιωπηλό δάσος όπου οι Δρυάδες έχουνε φύγει, οι Δρυάδες δεν θα ξανάρθουνε πια.

Μέσα στο σιωπηλό δάσος, το ρυάκι δεν έχει πια κύματα, μια κι ο χείμαρρος κυλάει χωρίς νερό σχεδόν και γυρίζει. Μέσα στο σιωπηλό δάσος, υπάρχει ένα δέντρο μαύρο σαν το μαύρο, και πίσω από το δέντρο υπάρχει ένας θάμνος που έχει τη μορφή κεφαλιού και που φλέγεται, και που φλέγεται από αιμάτινες και χρυσές φλόγες.

Μέσα στο σιωπηλό δάσος όπου οι Δρυάδες δε θα ξανάρθουνε πια, υπάρχουν τρία μαύρα άλογα, που είναι τ’ άλογα των μάγων βασιλιάδων, κι οι μάγοι βασιλείς δεν είναι πια επάνω στ’ άλογά τους ούτε αλλού, κι αυτά μιλάνε σαν άνθρωποι.»

Μετάφραση: Τάσος Κόρφης

Γλυπτό: Peter and Sue Hill

Julien Pacaud, 66 Πολαρόιντ που δεν υπήρξαν ποτέ-1

7

Άκουσα να λένε,
πως παίζουν οι τολμηροί τη ζωή τους κορώνα -γράμματα.

Αποφάσισα να το κάνω και εγώ,  

να δω επιτέλους,

αν επιφέρει κάτι.

Ρίχνω το κέρμα στη μέση του δρόμου,

γράμματα. 

Το ξαναρίχνω,

κορώνα.

Μεσημέρι Αυγούστου, στους 40 βαθμούς,

εγώ έπαιξα τη ζωή μου κορώνα- γράμματα. 

Και παρακαλώ όπως καταγραφεί,

πως μάλλον δεν φάνηκα διόλου τολμηρή.

Έπαιξα τα πάντα κορώνα- γράμματα, 

μα καμιά αγάπη ή άνοιξη 

 δεν είχε -αν
μη τι άλλο- 

σωθεί

Μάτια Ανάποδα, Χριστιάνα Αβρααμίδου, Λογοτεχνικά Σημειώματα, Τ. 12. 2011

LA GΙARA

Κλείστηκα μέσα στο πιθάρι

Που η ίδια κόλλησα

Όταν έσπασε

Αστείο θέαμα

Η μεταφορά

Από τον έναν κόσμο

Στον άλλο

Με είχε κουράσει

Το μπες βγες

Μεταμορφώ[θ]εις, Πατάκη,2018

 

Μια μέρα πριν να μείνω

Όλα είναι έτοιμα: η βαλίτσα,
τα πουκάμισα, οι χάρτες, η φρούδα ελπίδα.
Τινάζω τη σκόνη απ’ τα βλέφαρά μου.
Στο πέτο έβαλα
το ρόδο των ανέμων.
Όλα είναι έτοιμα: η θάλασσα, ο αέρας, ο άτλαντας.
Μόνο το πότε μου λείπει,
το προς τα πού, ένα ημερολόγιο πλοίου,
ναυτικοί χάρτες, ούριοι άνεμοι,
κουράγιο και κάποιος να ξέρει
να μ’ αγαπά όπως εγώ δεν μ’ αγαπώ.
Το πλοίο που δεν υπάρχει, το βλέμμα,
οι κίνδυνοι, τα τρομαγμένα χέρια,
το ομφάλιο νήμα του ορίζοντα
που υπογραμμίζει αυτούς τους αποσιωπητικούς στίχους…
Όλα είναι έτοιμα: σοβαρά, μάταια.

Juan Vicente Piqueras, “Ιστορία της δίψας”  μετάφραση: Κώστας Βραχνός