«Κοίτα Έξω Κοίτα Μέσα»

Η απομόνωση αλλάζει τη μορφή των πραγμάτων.
Τα αντικείμενα και οι έννοιες πλατιάζουν και τεντώνονται.
Τα χρώματα σού γεμίζουν το μάτι και παλεύεις να μην
τα συνηθίσεις.

Οι αισθήσεις σου εντείνονται, οι κόρες σου
διαστέλλονται.

Μια κατάσταση μέθης καθώς προσπαθείς να
συλλάβεις λίγο διαφορετικά τον κόσμο σου.

Θέλω να βουτήξω στον καθρέφτη να δω τον
αντι-κόσμο.
Ο τωρινός κουράζει.
Καθώς τον κοιτάω και τον παρατηρώ ο καθρέφτης γίνεται υγρό.
Αντίλαλος ακούγεται στα βαρεμένα αυτιά μου.

Μην ανησυχείς, σου λέω.
Μην ανησυχείς γιατί έχω ανάψει τα λαμπάκια στο δωμάτιο.
Για να με φωτίζουν και να γεμίζουν λάμψεις τα μάτια μου.
Μην μου κλείσεις τα λαμπάκια γιατί θα μου κλείσεις και τα μάτια.

Όχι! Το παράθυρο μένει ανοιχτό γιατί ο κόσμος
έξω κάνει καντάδα.
Μην σκοτώνεις τη στιγμή, μην σκοτώνεις την τέχνη.
Ο κόσμος έξω κάνει καντάδα και δεν με πειράζει το πόσο ρομαντική είναι.
Είναι ένας ήχος που καλύπτει το κενό δωμάτιο.

Ο κόσμος μου παίρνει άλλη διάσταση.
Θα βασανίσω το τετράδιο μου να κάνει γυμναστική το χέρι και το μυαλό μου.
Το τετράδιο δεν θα κλάψει, καταλαβαίνει τις προθέσεις μου.
Καταλαβαίνει τις ανάγκες της στιγμής.
Θα μαλώσω την υδρόγειο για την απεικόνιση του κόσμου, γιατί ο κόσμος είναι έξω.
Θα αγκαλιάσω τα βιβλία που με φέρνουν λίγο πιο κοντά σε αυτόν.

Θα μπορούσα να αγκαλιάσω τη γη ολόκληρη αυτή
τη στιγμή.
Αν μπορούσα όμως να αγκαλιάσω τον εαυτό μου, θα το έκανα;

Προς το παρόν,
Μόνο για τώρα,
Ασφυκτιώ στην αγκαλιά της διάστασης.
Πες μου μια ακόμα καντάδα.”

                                                    

                                                                               🔻