Η τρυφερή εξομολόγηση ενός Αγίου

«Ρωτάς πώς τα πάω – άστα, πολλή πίκρα. Μού λείπει ο Βασίλειος, ο
πνευματικός μου αδερφός, και ο Καισάριος, ο βιολογικός μου αδερφός. «Ο
πατέρας και η μητέρα μου μ’ έχουν εγκαταλείψει», για να το πω με τα λόγια
του Δαυίδ. Τα τού σώματος πονεμένα, τα γηρατιά επικρέμονται πάνω από το
κεφάλι μου, οι υποχρεώσεις με εξαντλούν, τα προβλήματα συσσωρεύονται,
οι φίλοι με προδίδουν, η Εκκλησία διαλύεται. Χάθηκαν τα καλά, έμειναν τα
στραβά, μέσα στη μαύρη νύχτα αρμενίζω, και φως πουθενά, ο Χριστός
κοιμάται. Τι άλλο πρέπει πια να πάθω; μια μόνο λύτρωση υπάρχει για τα
βάσανά μου, ο θάνατος. Αν κρίνω όμως με βάση τα εδώ, κι εκεί απαίσια θα
είναι!

“Ερωτάς πώς τα ημέτερα και λίαν πικρώς. Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικόν αδελφόν και τον σωματικόν.“Ο πατήρ μου και μήτηρ μου εγκατέλειπόν με”, μετά του Δαβίδ φθέγγομαι. Τα
του σώματος πονηρώς έχει, το γήρας υπέρ κεφαλής, φροντίδων επιπλοκαί,
πραγμάτων επιδρομαί, τα των φίλων άπιστα, τα της Εκκλησίας αποίμαντα.Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει.Τί χρή παθείν;

Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω”.

Άγιος Γρηγόριος ο ΘεολόγοςΕπιστολή προς τον ρήτορα Ευδόξιο

This site is protected by wp-copyrightpro.com